De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 188]

Leo Heirman
Spartaanse

In een al late middag ging
zij langs mij in haar kleed,
dat om haar lichte passen hing
en door de luwte gleed.

De dag was mild en goud, een klok
verbrak de wijde lucht.
Een meeuw, van ver genaderd, schrok
en riep wat in zijn vlucht.

Zij keek hem langzaam na, haar pas
vertraagde in de lach der zon.
Dit heeft mij zeer ontroerd. Het was
of het niet later worden kon
vandaag. In stilte broos als glas
verglom het licht rond mijn balcon.

(Leo Gestel)