De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 140]

Anton van der Vet
In memoriam

Nu de regen weer slaat aan het raam
en de wind gilt als 't metaal gilde
hoor ik in den schemer je naam.

Er schaaft een tak langs het raam.
Is het je vinger, die trilde
toen je voor 't eerst het gelaat
van een mensen tegenover je zag?

Je was pas acht weken soldaat,
je lag naast mij onder den zerk.
Wij waren één dag kameraad.

De begraafplaats lag zwaar onder vuur.
Je zei: Ik word gauw twintig jaar.
Mijn moeder woont in Ridderkerk.

Toen sloegen er kogels in 't steen.
Eén siste laag over ons heen.
Je zei: 't Wordt hier nogal zuur.
O moeder -

't Was al voorbij,

Hard bonsde je helm op een kei.

Nog geeselt de regen mijn ruit
en de takken beroeren het raam.
En de wind, die de kieren door fluit
gilt voortdurend, voortdurend je naam -

Je bent met zoovelen gegaan
en ik bleef alleen met mijn leed
waar geen levende iets van weet,
dat een Doode alleen kan verstaan.