De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 55]

Pierre Kemp
Kleine Gedichten

Ritournelle

Het licht doet met me wat het wil,
of ik al ga, of ik sta stil,
of ik iets neem, of iets leg neer,
bij alles is het licht mijn heer.
Zoo word ik, man, toch nog een vrouw;
ik die van rood houd, word een blauw;
ik die van dag wil zijn, een ding
van avond met in de schemering
een roode streep, die duidt op wind,
tot ik het licht van mijn eigen vind
en met mijn rood sla naar dat blauw
en ik mijn man graaf uit die vrouw.
Eerst dan word ik mijn eigen heer,
of ik iets neem, of iets leg neer,
of ik al ga of ik sta stil,
omdat mijn eigen licht dat wil.

Aschgrauw licht

Ik loop om den haan van den toren te zien
in het aschgrauwe licht en stil lach
ik, terwijl ik de halfduistre maan beschouw
en peins om mijn kind-lijk zig-zag.
Waarom juist de maan om dat koperen beest
en niet om een windkap of schoorsteenpijp?
Ben ik niet altijd het kind geweest,
dat wel nimmer zal worden rijp?

[p. 56]

Een kind voor een raam

Een kind voor een raam kijkt naar een korten trein.
Zoo ben ik ook geweest, al zag
ik langere treinen over de lijn
glijden uit de opening van den dag.
Een kind voor een raam ben ik nog en ik tel
met héél klein vingertje de wielen
van andere dingen, zoo snel
als zielen.

Duisternis

Het duister sluit zich om mijn hand
en om de boomen
en even tast ik naar mijn verstand,
om 't weer nabij te komen.

Ik weer me en loop naar ergens, naar een licht
en zoek naar deuren,
om me uit dit duisterend vergezicht
te scheuren.

Is alles nog in orde?
Het duister sluit zich tusschen haar en nek.
Het is een troost! Als ik soms mocht verworden,
raak ik het eerst van boven gek.