De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 43]

O.J. van Eck
Fuzzuli's liefdeslied

Turksch; 16e eeuw

Het kan zijn dat gij nooit deze verzen zult lezen. Hoe zou een tuberoos hopen in 't struikgewas dat haar geur oprijzen zal op een nacht om de maan te ontrusten? Ik schrijf mijn verzen in een laag vertrek; het zou een paleis zijn als gij hier met mij waart. Maar gij zijt ver van mij weg, aadmend den geur eener stad. Haar naam heeft de vlammende omtrek van een juweelen halsketen, nu gij daar binnen zijt.

Gij zijt ver, maar of ge nog verder waart, toch was mij mijn huis gansch het paradijs. En als gij er weerkeerdet, zeker zou het dan weer veranderen in het kleine huis dat gij kendet, toen het paradijs voor mij in uw oogen was.

Ik heb u lief en ik zeg het woord telkens en telkens weer, omdat het voedsel en drank voor mij is, het koele bad en het behaaglijke vuur. De wereld is kleiner dan de liefde: schemering valt over het woord en doet het verdrinken, als ik betwijfel of gij mij liefhebt; maar als ik aan hoop mij verloren geef, kust de dageraad het woord.

Hij die niet liefheeft zooals ik u liefheb, heeft het leven niet gekend en wie niet liefheeft gelijk ik u liefheb kende niet den dood. Eén slechts zal eeuwiglijk leven: die gestorven is in uw hart. Gij hebt maar te glimlachen om uw geliefde uit den dood te doen opstaan, o gij wonder der wonderen!

Laat de zon en de maan en de saâmreizende sterren verstarren in hun loop en laat alle lieden diep mij vervloeken: indien gij slechts mij liefhebt.

[p. 44]

Ik stortte mij in de diepzee der liefde en haar golven trokken mij niet omlaag. Uitsprekend uw naam ging ik hun tegemoet. Maar nu is mijn kracht ten einde en ik roep u aan.

Ver van den storm dezer wereld is er een tuin welks rozen Najaar noch Winter ooit zullen schaden. Mijn hart is die tuin en zijn rozen ontbloeiden voor u: als gij niet hun geuren inademt zijn ze rood als bloed; ze zijn wit als de sneeuw als gij over hen buigt.

De wonden die gij mij hebt toegebracht zijn monden, die mijn dank u toeroepen. Zend al uwe pijlen snel mij in 't hart! Ik sterf aan hen, maar enkel van dronkenschap!

De zon wil enkel schijnen om u te zoeken, o mijne nacht, zooals Majnun zocht naar Laila. De vogels zingen enkel maar voor u, mijn dageraad, zooals de fluiten in het paleis van Dameghan slechts zongen voor Nazmi.

Zoudt gij mij een dwaas willen noemen, mijn vrienden en mij willen beschamen? Als zij voor u hare sluiers aflei zoudt gij uw laken berouwen en alleen mij verwijten dat ik haar niet méér nog beminde.