De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 22]

Math. Kemp
Drie gedichten

Een Meische morgen

Er ratelen schroeven, ver en veel,
in den groen-en-paarsen schemer;
er waart geknetter over de Peel,
het bonkt over Maas en Demer.

Maar de merel in mijn pereboom
wordt wakker, zonder te duchten
wat volken kwelde als een helsche droom,
en springt in de prille luchten.

De grimmige vogels van huilend staal
daveren over de daken,
de zon stijgt rood in een bacchanaal
van rinkelen, knallen en kraken,

van vloeken en snikken, van lijden en dood ...
Er pinkelt door tuinen en dreven
en hoog boven forten, bloesems en schroot,
een doldrieste zang van het leven!

Dithyrambe

Storm door rood-gouden ravijnen,
stort in het dal!
Steiger in purpren fonteinen
steil in 't heelal.

Gloei als robijn in de mossen,
groei tot planeet;
orgel in bruisende bosschen
lokkend en wreed.

[p. 23]

 

Schater op 't schreien der zwakken,

 

schrik zelfs den dood;

 

jubel op zinkende wrakken:

 

't leven is groot!

Augustinus ontwaakt

Stonde van dronkenen en van profeten
draal nog een poos en houd mijn zinnen doof,
laat mij in veilig duister nog vergeten
waarom ik koerend door de steden stoof.

Stonde van zieners en van ziek-gebrasten
ontluister voor mijn hart den rossen poel
der zonden, leer mij boeten, bidden, vasten
of sluimeren in droomen, rein en koel.

Stonde van heiligen en van demonen
weerhoud mij van de bitter-zoete pijn
te dartlen achter duizend dwaze schoonen:
ik, die een vorst der engelen kon zijn!

(Th. Nix)