De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 637]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Er drijft een hoed van licht naar boven.
Ik reik en wil hem om mijn kop
en kan mijn onmacht nauw gelooven:
de zon komt op.
Haar prachtig stroo valt in ovalen
en hoopt zich langzaam op mijn haar.
Ik voel mij zoo vreemd ademhalen,
terwijl ik in de volte staar
van licht, dat staat rond me uit te breiden
den hoed, die alles om mij vat,
wat ik vanaf mijn kindsche tijden
heb lief gehad.

Daar is die zachte macht weer
die is zuster van de zwarte kat,
maar ik blijf van blauw doek
en wil niet meer
en hoe ik in mijn binnenzakken zoek,
er is in mij niets anders dan een heer.
Mijn oogen knippen voor 't gestreepte licht.
Ik duw die zachte macht van mijn gezicht.
Zij kijkt mijn zakken door en vindt een pop.
Ik ken die niet, zij heeft niet eens een kop.
Gij kent haar kleed en dat is mij genoeg,
en haar ceintuur en dat is mij te veel.
Neen, zachte macht, gij zijt als steeds te vroeg,
als alle zwarte katten in het geel.

[p. 638]

Verlangen

 

't Is een verlangen van den avond,

 

gelijk de dag er geen kent.

 

Ergens te staan dralen op een drempel

 

in een grijzen mantel met den stempel

 

van een pseudoniem als ornament.

 

Naar een natuurlijken mond te luisteren,

 

verwacht te zijn in het duisteren

 

van het licht en te zijn herkend.

Vandaag ga ik in pension
bij de bloemen en het is zoo prachtig heet,
dat alles ruikt naar hars, al blijft de zon
voor mijn ziel maar een insectenbeet.
Het is hier stil en dat is toch zoo veel.
Dat is alles en misschien schoon
als de dood, die niet zoo leelijk is en niet gewoon,
wanneer men ouder wordt en meer vergeet
en niet gelooft meer, dat men alles weet.

De gekleede boer loopt achter de naakte paarden
en ik kijk toe.
Wij hebben ongekleede baarden
en ik weet niet, hoe
ik mijn gezicht nu sussen zal,
want dit verlangt ineens een eigen jas
en wil niet meer wachten tot Carnaval.

[p. 639]

Idylle

 

De boeren hebben de faeces van

 

de koeien gespreid in ringen

 

over de weiden. Een laatste man

 

strijkt met zijn vork nog even uit

 

en een kind staat er bij te zingen

 

onder het rijpende fruit.

 

Het kind zingt misschien om het avondrood

 

of om de pop met haar zaagmeel-schoot

 

en anders om andere dingen.

 

Het hoort ongemerkt de avondklok

 

en den laatsten ring, dien de boer daar trok.

 

Het gras is daarbij maar neergegaan,

 

om later subliemer op te staan.

Alles lijkt zoo verloofd buiten en ik ben gehuwd.
Het beeld van den haan in het landschap is niet nieuw,
het beeld van de kippen in de weide is niet oud
en alles is van morgen in groen gebiesd met goud.
Maar ik kleed me om en op de pijpen van
mijn broek speld ik de blaadren, die ik grijpen kan
en over de revers van mijn zwarte jas
een slinger donkergele dahlia's.
Want ook ik wil vandaag zijn wat groen, wat goud;
verloofd en gehuwd en vooral niet oud.

Een houten paard staat voor een korenveld.
Waar is de kleine mensch, die zich voelt held
als hij dat echt-geschimmeld dier berijdt?
Een klaproos plukken of het samenstaan
van korenbloem en klokjesgentiaan?
En waar de groote mensch, die hem misschien niet meer benijdt?

[p. 640]

Wolkruid

 

Ik zie het wolkruid niet dit jaar,

 

waar ik anders in het smalle dal

 

zijn gele torens hier en daar

 

en liefst zag overal.

 

Ik mis zijn speciaal gezicht

 

van donzing zoo melig groen en geel,

 

zoo eigen doorschenen van 't middaglicht,

 

maar ik mis al zoo veel.

Ik ga door het land
en groet de boomen
aan mijn linker- en aan mijn rechterhand
van de kruinen tot in den onderkant
en dat is zoo gekomen.
Ik heb de zon op mijn brood zien schijnen
na menigen donkeren dag.

Voor de blauwe boomenverte twee
witte zwanen, een te water, een te land.
Die op het perk trapt een paar treden mee
met den drijvende langs den vijverrand.
Als die twee samen, doe ik meest alleen.
Ik wandel met mijn eigen om een kom.
Er is niets van te zien dan 't ja en neen
van mijn ziek hoofd, dat zich keert om
zijn eigen, in en uit, vooral in dit getij.
Met al die bloesems wordt het gek in mij.

[p. 641]

Samenzijn

 

Wij hebben als lampen bij elkander gezeten

 

en in zacht zingen gebrand

 

en in die stilte de dingen gemeten

 

bij 't traag geruisch van ons verstand.

 

Het was nog niet nacht en niet meer dag.

 

Wij schouwden ver over ons en wie ons zag

 

heeft ons eigenlijk in de vitrien

 

van God gezien.

De regen in zijn jeugd is altijd goed.
Hij speelt dit op de blaadren en ik luister
en met een zwarte kat, die zich toch wasschen moet,
ga ik zoo stilaan over in het duister.
Wij doen niets anders in dit oogenblik.
Zij is misschien iets warmer nog dan ik.

(H. Wiegersma)