De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 633]

Johan van Delden
De ballade van priester Gilligan

William Butler Yeats

De oude priester Gilligan
was moe bij nacht en dag,
daar zijn parochie ziek te bed,
deels reeds begraven, lag.

Eens, toen hij in zijn leuningstoel
sliep van vermoeienis,
riep men hem bij een stervende,
schoon tot zijn ergernis:

‘Ik heb noch rust, noch vreugd, noch vrêe,
waar zoveel henen gaan;
doch: ‘Neen, o Heer, mijn lichaam sprak -
reken mij dit niet aan.’

[p. 634]

 

Hij knielde. Leunend op zijn stoel

 

bad hij, doch sliep dra in;

 

de scheem'ring daalde langzaam neer,

 

de zonne neeg ter kim.

 

 

 

Sterren verrezen bij millioenen

 

en blaad'ren ruisten in den wind

 

en God schiep alom duisternis

 

op aard' voor 't mensenkind.

 

 

 

Later (ver musgetjilp weerklonk,

 

nachtvlinders vlogen rond)

 

was vader Gilligan ontwaakt

 

en stond star op den grond:

[p. 635]

 

‘Mijn God, mijn God! de zieke stierf,

 

toen ik sliep op mijn stoel’;

 

hij wekte ras zijn slapend paard

 

en reed recht naar zijn doel.

 

 

 

Hij reed zoals hij nimmer reed,

 

door wei, moeras en laan;

 

de zieke's vrouw ontsloot de deur:

 

‘Vader! komt gij daar aan?’

 

 

 

‘Is hij gestorven?’ kermde hij.

 

‘Hij stierf, een uur gelêen.’

 

De oude Peter Gilligan

 

barstt' uit in luid geween.

[p. 636]

 

‘Waart gij gegaan, zo zou zijn dood

 

licht als van vogels zijn.’

 

De oude Peter Gilligan

 

knielde in bangen pijn:

 

 

 

‘Heer, die de lichte sterren schiep

 

voor een moe, bloedend hart,

 

zend één van Uwe Eng'len neer

 

tot steun mij in mijn smart.’

 

 

 

‘Hij, die in purper gaat gekleed,

 

planeten zelfs gebiedt,

 

had meêlij met een ouden man,

 

die van vermoeidheid sliep!’