De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 552]

Ab. Visser
Op de ben venue

Het landschap was onwerklijk broos, bevangen,
Alsof het in een oude kijkdoos stond.
En als aan fijne draadjes opgehangen,
Kleurden wat huisjes, zwevend aan de grond.

Wij zochten van de heuveltop het lange
Vertreden spoor terug, tot waar, in 't rond,
Het landschap zo onwerklijk broos, bevangen,
In de vallei, als in een hand te prijken stond.

Ik dacht verheugd, nu ken ik Gods verlangen,
Om speels vanaf de top, in een verloren stond,
Op zulk een klare dag, met teergebolde wangen,
Te blazen als uit glas, door d'adem van zijn mond,
Een landschap zo onwerklijk broos, bevangen,

(Jozef Cantré)