De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 510]

Helene Nolthenius
De vrolijke vaart

De zon had nog geen averij geleden,
ze voer weer langs de hemelzee,
en wolkls blije, blanke meeuwen,
klapwiekten met haar mee.

Ze bood de vreugde, in lichter land geladen,
tot ruil voor 't leed dat zij verjoeg.
Lichtschuim bespatte, aan lij en loevert,
haar brave, brede boeg.

't Was zòveel licht, 't gleed door mijn open handen,
'k had niets waarin ik 't houden kon,
geen ogen om te zien, geen woorden
voor U meer, Eeuwige Zon ...

De wind was uit de zon geboren,
een kolk van jong, uitbundig licht
die in de avond werd bezworen,
maar de aarde uit haar evenwicht

gestoten had. Geen wou nog zwijgen,
de beste wijsheid bleef een dans,
en niemand hoefde op te stijgen
langs sporten van zijn rozenkrans:

Het was, of alll bovenkwamen,
mee met de storm, elk als een kind
dat niets meer hijgen wil dan: amen;
wat het wou bidden zong de wind.