De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 441]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Het is dit landschap van de blauwe gong,
waarop het maanlicht zachte slagen slaat.
Ik luister met mijn oogen en wat eens ik zong
als kind, zie 'k in een cirklen, dat de maan om gaat.
Het is zoo zonder praal, zoo kind-intens,
zoo groote dingen voor te kleinen mensch,
zoo breed gepland voor zoo te klein gelaat,
dat als een melkvlek voor den hemel staat
en zich beschuldigt om zijn dwaas formaat.

Kon ik maar op een veld kloppen
en dan luisteren en liefst niets hooren.
Doch de boomen ruischen boven mij
en naast mij ruizelt het koren
en, hoe blind voor den mensch, zij troosten mij.
Straks vraag ik brood,
met het koren is het dan gedaan,
maar de ruischende bladeren kunnen nog lang
over mij heen en weder gaan.
Ze zijn nog niet dood
en hoeven ook niet door het rood
van mijn keel te worden gestopt.
Heb ik nu werkelijk op een veld geklopt?