De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 287]

Helene Nolthenius
Legende

De vogel zingt door de bossen,
altijd!

De zon was nog niet opgestaan
toen hij al 't bos was ingegaan
buiten de kloosterpoort.
Hij sprokkelde voor broeder kok
en zamelde zo menigen stok,
en toen heeft hij 't gehoord:

De vogel zingt door de bossen,
't is Lente.

Waar hoorde hij ooit zó schone zang?
Hij richt zich op en luistert lang,
verstomd, met open mond.
Van levn schoonheid is het lied,
en liefde,n al waarvan hij niet
en wist dat het bestond.

De vogel zingt door de bossen,
't is Herfst.

Het lied is ddem van 't helal
en weet wat is en komen zal
tot na de jongste dag.
Het lied klinkt al zo lange tijd,
de zon staat stil in deuwigheid;
hij luistert met een lach:

De vogel zingt door de bossen,
de vogel zingt door de bossen!

[p. 288]

 

Ten lestheeft hij zich omgewend,

 

maar heeft zijn klooster niet herkend.

 

Men zegt: ‘Dit is een bar,

 

vrij dansen’ ... wat hij niet verstaat.

 

Hij heeft zich in het bos verlaat:

 

Dat lied klonk duizend jaar.

 

 

 

Maar de vogel zingt door de bossen!

(H. Wiegersma)