De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 163]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Zoo wij zijn boomen staan de boomen
tegenover mij, zoo middelaren
tusschen mij en de zon, wanneer wij samenkomen.
Eigenlijk zijn al die takken en die blaren
vrije groene hoeden op mijn haren.
Ik groet de zon zoo gaarne
met dingen, die ze mee heeft opgericht
tusschen gesteente, vleesch en licht.

Ik luister naar wat ik zoo gaarne hoor.
Het noemt zich Van het Licht en draagt in blauw
een ruimte voor een oogenloos gezicht,
waar 'k altijd trouw en kinderlijk naar schouw.
Er wil iets bij mij denken naast mijn hoofd
en iets mij fluisteren in mijn beste oor.
Ik weiger, want waar dient dan alles voor,
als ik niet luister naar wat ik zoo gaarne hoor?

Er danst een als in rijzende lijn
bij 't licht naar binnen.
Mijn vroegere alzen hadden dien schijn
niet en die zinnen.
Zij bleven voor de boomen staan
of voor de afgeplatte maan,
waar die rood uit de nevels steeg
en tegen de boomen zweeg.

[p. 164]

Naam

 

Ik noemde een plant en kijk naar de planeten.

 

Mars en Jupiter raken haast elkaar.

 

Ik zocht een naam. Hoe mag die ook weer heeten?

 

't Is niet van God of onder vrouwenhaar,

 

maar toch gezicht.

 

In al zijn eindigheid is hij het donkere in de lengte van het licht

 

en tot den tijd, dat ik hem beter weet,

 

geloof ik, dat hij zoo ook heet.

En wat er verder is, is héél dichtbij misschien.
Er gaan geen vogels voor, dat ik het niet zou kunnen zien.
Er staan geen vrouwen voor in grijze mousseline.
Maar iets staat nog er voor, zoo dat ik niet kan zien,
dat wat er verder is.

Ik word nog over het licht gedacht
in alle ruiten
en waar het licht hangt uitgevlagd
naar buiten.
Ben ik het nog, die dat denken kan,
of staat er van uit mijn voeten
niet een naamloos ding als schijn van man
het licht-in-banen te groeten?
Wie keert het licht zoo telkens om,
als zoekt hij 't van binnen te raken?
Ik ben al weer beter en zeg weer: kom!
tot een van de vreemdste zaken.

Ik ben nog niet zoo ver van hier.
Ik sta nog voor de boomen.
Er wacht mij nog een groot plezier,
de menschen kunnen komen.
Wat moet ik met die menschen doen?
Ze zijn niet stil, ze zijn niet groen
en kunnen niet eens ruischen!

[p. 165]

Nacht

 

De nacht is sterker dan de dag. Zijn kom

 

gebiedt mij naar de deur. Ik kijk.

 

Als ik haast weg ben, keer ik plots weer om

 

en wijk

 

voor iets, waar ik niet mede wil.

 

Ik luister naar het groote werk

 

daar zonder zon. De nacht is sterk,

 

maar alles doet hij stil.

De reinvarens kruiden de verhitte lucht.
In overleg met mijn inwendig kind
ben ik de pulp van de menschengezichten ontvlucht,
tot waar de stilte begint.
Hier sta ik nu bij het geurende kruid
met een hijgende neus en snuif
zon en stilte mede in en uit.

In sommige nachten volg ik een geel licht
tot voor een blauwe deur, waarop staat: Droom.
Ik doe niet eigenhandig open
en word niet door een vrouw gehaald
naar binnen om droomen te koopen.
En toch, mijn droomen heb ik steeds betaald.
Ik ben den nacht niets schuldig.

Ik voel mij naast het ronde licht ovaal
en wil gaan liggen naast den horizont.
'k Wil zingen het geëigende koraal
en span de lippen van mijn blauwen mond.
Wat blijft het stil uit mij? Een ei viel om.
Ik wil mijn ziel zien in de roode schaal.
Ik wil uitzingen buiten mij 't koraal,
dat daarvoor is en niet wil uit mijn mond.
Ik wil niet langer zijn ovaal,
maar als het licht zoo rond, overal-rond.