De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 92]

Marianne Verhoeven
Wintertijd

Wat woon ik ver van alle mensen
in zulk een barre tijd.
Des zomers zou ik het niet beter wensen
terwijl ik 's winters armoe lijd.

Verstijfd de botten in de leden
de borsten koud als steen,
heb ik wel vaak om zon gebeden
wanneer zij in geen dagen scheen.

Maar nimmer het geloof vergeten;
steeds kwam weerom het lentefeest.
Mijn huid is ruw, de droefheid is gesleten
en rijker mijn verstorven geest.