De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 83]

Louis de Bourbon
Inkeer

Daarbuiten gieren de stormen,
er staat tusschen oosten en westen
een schaduw met grillige vormen,
en brand woedt in vele gewesten.

Laat mij van de binnenkameren
de deuren en ramen sluiten,
mijn oude boeken verzamelen
en niets meer vernemen van buiten.

Het rumoer van de luide geruchten
der wilde jeugd niet gedenken,
laat mij naar de eenzaamheid vluchten
waar de handen van dooden mij wenken.

Ik leef met die vóór mij stierven,
met monniken, schrijvers en helden,
wier harten, wat of zij verwierven,
de slagen des tijds niet meer telden.

Ik wil ook de liefde vergeten,
de nachten vol fluisteringen,
nu nadert de tijd om te weten
dat haar lippen, als bloemen, vergingen.

Thans toef ik in hoogere zalen
met stilte en kaarslicht te midden,
thans spreek ik in woordlooze talen
en eindelijk leer ik te bidden.