De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 78]

Jef Last
Vijf gedichten

Mijn hart sloeg van zijn ankers los
en dreef met alle winden
joechheisa op een golventop
en neer weer in een schuimgalop
wie drommel kan het vinden?

Mijn hart sloeg van zijn ankers los
geslingerd door de stromen
holderahee van zee tot zee
tolde het met cyclonen mee
en langs koralenbomen.

Mijn hart ging op een hellevaart
satan blies in de zeilen
joechhee, dat was de moeite waard
het sloeg met hamerende vaart
als lag 't in koorts te ijlen.

Mijn hart ging heel alleen op reis
zonder matroos of schipper
joechheisa 't was zoo wijs onwijs
door tropengloed en kantlend ijs
dreef 't als een blanke klipper.

Mijn hart ging op de lange reis
de motor klopte zachter
de vaart werd langzamer en log
't wegebbend bloed liet in het zog
een rode schuimstreep achter.

[p. 79]

 

Mijn hart sloeg van zijn ankers los

 

en werd op 't strand gesmeten

 

de zon ging onder rond en ros

 

een kokmeeuw brak de schelpen los

 

en heeft zich zat gevreten.

Narvik, 28 April '39.

Als eens de dood komt, laat het zijn
in 't midden van de overgave,
de laatste beker rode wijn,
het laatste brood, het laatst refrein
waarmee een vriend een vriend kan laven -
En laat de dood het éinde zijn.

Als eens de dood komt, laat het zijn
uit lege beurs de laatste gave,
van 't volle hart de laatste pijn,
de liefste kus, het zoetst festijn
ontbloot van goed, ontdaan van have -
En laat de dood het éinde zijn.

Den Haag, 30 Sept. '39

De oude huizen aan de gracht
zijn beter vrienden in de nacht
dan wat mij onder vrienden wacht
aan smaad en nijd en haat;
elk heeft zijn streng of lief gezicht
en door het venster straalt een licht
als zei een mond een zacht gedicht
In d'eenzaamheid der straat.

[p. 80]

 

De bomen aan de waterkant,

 

oude getrouwen, hand in hand,

 

weten meer nieuws dan in de krant

 

aan kwaad en kwaal te lezen staat;

 

hun kruinen fluistren 't oud verhaal

 

hoe dit voorbij gaat allemaal

 

als winterkou en nevels vaal

 

tot weer hun kroon te bloeien staat.

 

 

 

Het zwarte water van de gracht

 

heeft meer geduld en meer gedacht

 

dan wat met bruut vertoon van kracht

 

en staat en volk in boeien slaat;

 

het glanst in 't licht der vensterschijn,

 

en groet de groene bomenlijn

 

met hen kan 't hart nog broeder zijn

 

dat niets van maats meer wacht.

Amsterdam, 15 Dec. '39.

Liefde die ik verried zo vele malen
als ik U zocht, daar waar gij niet kondt zijn,
die ik te dwingen zocht en te betalen,
maar die ontweekt mijn handen, te brutale,
O schenk nog eenmaal mij Uw verre schijn!

Ik zong U steeds en heb U nooit gevonden
te zeer in 't doolhof van mij zelf verdwaald,
te zeer in banden van mij zelf gebonden,
maar 'k hoorde soms in weinge stille stonden
wat God mij van Uw wezen heeft verhaald.

Mijn gierge dorst dronk al te troebel water
mijn donker hart stond in te felle brand
mijn oren waren vol van hees geschater,
maar door de nacht hoorde ik soms 't geklater
der verre watervallen van Uw land.

[p. 81]

 

Liefde die ik verried zo vele malen

 

voor 't schijngeluk dat mijn verblinding bood,

 

nu ik doorzag het ijdele levenspralen

 

schijnt mij Uw glimlach zuiverder te stralen

 

doorheen de vale nevels van de dood.

 

 

 

Ik zocht U niet en heb U toch gevonden,

 

ik zocht mij zelf tot ik mijn zelf verloor

 

ik kreunde om de zelfgeslagen wonden

 

tot ik de stilte eindlijk heb gevonden

 

waar ik Gods stem in Uwen adem hoor.

 

 

 

Mijn wil tot macht drong naar te vele daden

 

mijn ware macht ging in 't gedrang te loor;

 

ik liep mijn hartstocht moe op al te donkre paden

 

tot 'k hijgend neerviel waar Uw voeten traden,

 

een stille bosplek in der zonne gloor.

 

 

 

Liefde die ik verried zo vele malen,

 

O keer terug tot Uw verloren zoon -

 

ik kus Uw hand bij 't laatste ademhalen

 

en leg mijn hart in handen, ziet hoe schrale,

 

en bied het aan, zoenoffer voor Uw troon.

Amsterdam, 31 Dec. '39.

Niet meer dan dit is mij alleen gebleven
wat zwarte takken aan de winterlucht
wat vuile sneeuw. Een moede meeuw die even
zijn witte vleuglen vouwt zonder gerucht.

Niet meer dan dit. Bij d'eerste avondlampen
de schemer van een vroeg vergane dag
en op de gracht, door vale avonddampen
het strijken van die wiekslag als een vlag.

[p. 82]

 

Niet meer dan dit der rijpe zomerdreven

 

der zomerdromen in het dartel groen

 

wat koude as, een vonk van stervend leven

 

in 't stervend licht een onbevlekt blazoen.

1 Jan. '40.