De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 15]

Pierre Kemp.
Kleine gedichten

Het is nog dag en over de maan
komt scherper de glans van de zon te staan.
Ik heb mijn avondoogen nog niet
en maar de pupillen van het verschiet.
Ik ben soms zoo ver weg in het land
tusschen notities van klei en zand,
tusschen mijn lijsten van eksters en kraaien
en winden, die traag naar het noorden draaien.
Maar ik ben ook soms zoo gauw terug.

Als ik eens dood ben zal ik niet meer gaan
door zooveel deuren.
Niet dat ik ergens zal blijven staan
te kleuren.
God weet, dat ik geen meisje ben
en dat ik het volle leven ken
ook na den dood. Maar die raven?
Hoe laat word ik ook weer begraven?

[p. 16]

Licht

 

In de huizen wordt het licht niet meer gemaakt.

 

Het komt van elders en het is egaal voor allen.

 

Er is geen vlam meer, die door lucht geraakt

 

kan heen en weer gaan en soms schijnbaar vallen.

 

Er is geen blauw meer, waar de vlam is dun,

 

er is geen zorg meer om de vlam te hoeden,

 

er is geen kunst meer om de vlam te voeden.

 

Er is een knop en alles is egaal.

 

In dit verstijfde licht moet ik nu leven

 

en word ik langzaam kaal.

 

Ik heb er beter bij gelezen en geschreven

 

zoo menig boek en Nederlandsche taal,

 

maar 'k zag de vlam zoo graag, van blauw naar geel en beven.

[p. 17]

Nobel

 

Er staat een boom in het donker te ruischen

 

en een oud kind hoort het aan.

 

Er is daar muziek en speelgoed aan 't kruisen

 

in komen en vergaan.

 

De boom zingt apart den héélen nacht

 

in den even aparten wind

 

tot het opgaan van de zon

 

en ‘nobelen boom’ zegt het kind heel zacht.

 

Maar als die boom het zeggen kon,

 

zei hij dan ‘nobel oud kind’?

Een heel klein handje als een kastanjebot
heft zich een eeuwigheid en zweert voor God.
Een plaat draait op een gramofoon
het voorspel tot den namiddag van een faun.
Dit is muziek die haast mijn ziel bedriegt
en toch, ik voel dat zij haar niet beliegt
en maar met haar dimensie door de hare schuift,
zonder dat de eene de andere overhuift.