De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 266]

Vic. Reinders
Nostalgie

Wat avondzon op 't vroege koren,
de voorjaarswind langs open raam; -
een blijheid wordt in mij geboren,
ik weet voor dit geluk geen naam.

Is het herinnering, die te spreken
begint met zóó vertrouwde stem,
dat alle strakke banden breken
en ik het kind in mij herken?

Het kind, dat, hunkrend naar de dagen
van lichter licht en wijder wind,
in d'eerste gouden zonnevlagen
zijn jonge, klare vreugde vindt?

Het laatste licht is op mijn handen,
de scheemring maakt de wereld blind,
herinnering doet mijn oogen branden;
heb ik het kind te zéér bemind?

Reeds donkeren mijn kamerhoeken,
ik sluit met trage hand het raam
en buig mij over dorre boeken, -
en mijn verdriet is zonder naam.