De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 264]

[Gedichten Maarten Vrolijk]

Maarten Vrolijk

Zieke

Al mijn gedachten zijn voor jou geweest.
Nu kan ik nog slechts zinneloos verlangen
en, als je langs komt, kleurend en bedeesd
terugwijken van het raam, na heel den langen

dag dat ik vastberaden op je heb gewacht.
Je kent me niet. Ik zal niet lang meer leven,
maar als jij langs komt in je struische kracht,
bid ik of God mij nog tien jaar zou willen geven.

Daar is de dokter. En het droevige gezicht
van moeder, als hij weg is en hèèl even
haar oogen knippen, heeft mij weer gericht:
haar arme jongen, die nog maar zoo kòrt kan leven.

(Ad Selhorat)

[p. 265]

Maarten Vrolijk

Na een wederzien

Jeugdvriendinnen

De doktersdochters van het stille pleintje
zijn cynisch en charmant en dansen goed.
Zij erfden van hun pa den koelen moed,
die slachters en chirurgen raak doet snijden.

Mijn jeugdvriendinnen van het stille pleintje
studeeren letteren en levensleer -
het een' in Utrecht, 't ander zonder meer,
omdat geen prof hen dáártoe in kan wijden.

De tweeling van den dokter van het pleintje
is ver ontgroeid aan onze oude, kleine stad.
Nooit heeft één van de twee in dwaasheid liefgehad -
bij hùn verstand kan liefde niets bereiken.

Tòch zijn de doktersdochters van het stille pleintje
na de colleges hààst demi-mondain.
Maar altijd blijft het achteloos dédain,
dat hartstocht en extase ras doet kwijnen.

Doch soms is in het hart van één der meisjes
- of omgekeerd - een angst, waarom zij zich voor de ander schaamt.
Zoo blijven beiden koel, aanbeden en befaamd:
de doktersdochters van het stille pleintje.