De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 232]

[Gedichten van Louis Bourbon]

Louis de Bourbon

Van den ochtend tot den avond¹⁾

(Uit het Maleisch, dichter onbekend)

's Morgens, als de zon verrijst,
om de vogelen te wekken,
die ter vlucht de vleugelen strekken,
dan klinkt Sambil's blijde wijs.

En de vogels, paarsgewijs
zingende uit heldere kelen
en met het bestaan tevreden,
doen hun nuttelooze reis.

En de bloemen van het veld
staan met open hart te geuren
en zij hebben alle kleuren,
wit en rood en ongeteld.

's Morgens als het groote oog,
brandend hare vuurge stralen
neerzendt, is er in de dalen
nog wat koelte onder het loof.

Als de avond eindelijk neerstrijkt
en de boot der maan gaat varen,
als de vogelen bedaren
en de gloed van d'aarde wijkt

in de koelte van den wind,
dan houdt Sambil op te zingen
en het donker dekt de dingen
en de slaap het menschenkind.

1) Dit en het volgend gedicht zijn uit den bundel ‘In ballingschap’, welke dit najaar bij ‘De Gemeenschap’ zal verschijnen.

[p. 233]

 

Maar nu klinkt een helder lied,

 

is het, dat de klokken luiden?

 

ieder weet wat het wil beduiden,

 

maar de herkomst weet men niet:

 

 

 

Slaapt, het is al late nacht,

 

ver is al de maan gevaren

 

op de blauwe hemelbaren,

 

wel te rusten, slaapt nu zacht.

(Ad. Selhorst)

[p. 234]

Louis de Bourbon

De dag van morgen

(Naar Shelley)

Waar zijt gij, lieve dag van morgen?
dien jong en oud, en zwak en sterk
en rijk en arm, door vreugd' en zorgen
najagen, wijl gij lokkend wenkt -
om weer te vinden wat wij meden,
in uwe plaats: den dag van heden.

(Theo Bitter)

[p. 235]

Louis de Bourbon

Sonnet in de lente

Aan Gudrun

De winter is voorbij, het groen is blond
aan alle boomen en de bloesems bloeien,
over de weiden zweven vlinders rond,
die met de eerste voorjaarsbloemen stoeien.

De rog staat hoog en in mijn kleine dorp
neigt de natuur zich naar het nieuwe leven;
de zeug wordt zwaar en wacht haar eerste worp,
en meisjes zingen in de lichte dreven.

Om jouw gezicht speelt nog wat avondzon,
het doet mij denken aan de lentedagen
toen tusschen ons dat vreemde spel begon.

Zoo is het goed, reik mij opnieuw je mond,
laat onze liefde nieuwe bloesems dragen,
want eeuwig als de aarde is ons verbond.