De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 554]

Maarten Vrolijk
Resumé

Voor de bruid Céceline en haren vader, César Kip. Zoete minne, zalige gedachtenis.

Céceline zegt, dat zij altijd
al zoo had willen rijden in de zon,
als op Vrijdag rijke menschen, maar dat nijd
haar toch nooit verweten worden kon.

Want - zegt Céceline, en haar mond
is wel oud en wijs, maar rood en quite kiss-proof -
ieder moet tevreden zijn; dat vond
vader zaâlger ook al. En een droef

trillen van haar dunne onderlip
toont mij hoe zij zeer wordt aangedaan
bij het denken aan den ouden César Kip,
die al vijftig jaar voor ons heeft afgedaan.

Zoo is Céceline: oud en grijs,
eerbiedwaardig, maar zij praat nog graag.
Ieder voorjaar brengt haar van de wijs
want de eerste koesche grasmelk schaadt haar maag.

En als Céceline 's avonds zit
in de lenteschemering te kijken naar
't goede leven buiten, over 't wit
tafellaken, in de rust van met het eten klaar

te zijn - dan voelt Céceline hoe alleen
of een mensch alleenig toch maar is.
Want de knusse dingen om haar heen
zwijgen tragischer van licht tot duisternis.

[p. 555]

 

Dan hinkt Céceline naar het glas

 

van den spiegel, waar zij zich beziet -

 

en zij mijmert, hoe het vroeger was

 

en zij denkt aan mij ... in stil verdriet.

 

 

 

En zij haalt voorzichtig, met een kleur

 

van de spanning, uit haar linnenkast

 

een klein doosje met een zwoele geur,

 

waar een heele beauty-shop in past.

 

 

 

En het duurt een uur - dan komt zij terug

 

opgemaakt en wel, een grande dame

 

in een sleeptoilet met weinig rug

 

en kersroode lippen fluisteren mijn naam.

 

 

 

Dit heeft Céceline mij gezegd

 

nu ik haar vanavond heb verrast.

 

Heel haar ziel heeft zij mij bloot gelegd

 

met een hartstocht, die haar niet meer past.

 

 

 

Nu ziet zij mij minnekoozend aan

 

omdat alles gòed geworden is.

 

Ach - een oud man, die alleen moet staan,

 

vraagt zich tóch te dikwijls af wat béter is ...

 

 

 

Dus heeft Céceline, zonder weet,

 

veel verdriet mijn zenuwen gespaard.

 

Lief verliefd prijs ik haar gala-kleed

 

en de vieux Bordeaux, die Pa nog had bewaard

 

 

 

voor zijn zil'vren bruiloft, die niet door

 

is gegaan, omdat hij overleed -

 

dies is hij très vieux - en boordevol

 

schenkt Céline mijn glas, dat roemer heet.

[p. 556]

 

Zoo werd alles goed; na dezen zal

 

nog aan kerk en wet worden voldaan.

 

En - dit wenscht mijn Céceline vooral -

 

't trouwen moet op Vrijdag, met véél paarden gaan.

 

 

 

En dán zegt zij mij hoe zij altijd

 

wel zoo had willen rijden in de zon

 

als vroeger de rijke menschen, maar dat nijd

 

haar toch nooit verweten worden kon.

 

 

 

Want, zegt Céceline, - en haar mond

 

is wel oud en wijs, maar rood en quite kiss-proof -

 

ieder moet tevreden zijn; dat vond -

 

malle jongen - één zoen is genoeg ...