De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 557]

Anton van Duinkerken
De immigrant

Sinds den dageraat der schepping
baanden rusteloos mijn voeten
paden naar den horizon.
Ongemakkelijke schepen
voeren kusten tegemoet en
reeds was ik als eerste aan boord

toen de eerste reis begon.

Zwerfdrift werd in mij geboren
uit begeerte naar meer vrijheid
bij den strijd om daaglijksch brood.
Meende ik niet een stem te hooren,
die mij broeders deed begroten
overal waar menschen vechten

tegen menschelijken nood?

Eenzaam toog ik naar de Staten
met mijn hoofd vol wilde droomen
en met honger in mijn hart.
Had ik achter mij gelaten
wat den lafaard zou weerhouden:
'k heb met tranen in mijn oogen

moeders laatsten traan getart.

In dit land, waar allen kwamen,
trad ik vol verlangen binnen,
arm en eerlijk, maar geen slaaf.
Tienmaalduizend werd mij naam en
telkens weer vind ik mijzelven:
in elk kind, dat wordt geboren,

in elk lijk, dat ik begraaf.

[p. 558]

 

Werker tusschen wie hard werken

 

kerfde ik vleesch in vleeschfabrieken,

 

klopte ik steenkool in de mijn,

 

hieuw het berggraniet tot zerken,

 

stond vooraan bij den katoenpluk,

 

maakte schoenen, droogde visch en

 

zocht geen mensch tot last te zijn.

 

 

 

Trok mijn bandelooze horde,

 

fier geknecht in tucht der vrijheid

 

zich haar woning op uit leem?

 

Tienmaal duizend is mijn naam en

 

wat is uit mijn volk geworden?

 

telkens weer vindt het zichzelven:

 

in den staat een nieuw probleem!

 

 

 

- Sinds den dageraad der schepping

 

baanden rusteloos mijn voeten

 

paden naar den horizon.

 

Ongemakkelijke schepen

 

voeren vrijheid tegemoet en

 

telkens weer was één aan boord, die

 

vruchteloos de reis begon.

 

 

 

Zwerfdrift werd in hem geboren

 

uit begeerte naar meer vrijheid

 

bij den strijd om daaglijksch brood.

 

Meent hij weer een stem te hooren,

 

die hem broeders doet begroeten?

 

... 't is de stem van honderd eeuwen

 

niets dan menschelijke nood.

[p. 559]

(Ad. Selhorst)