De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 552]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Oprecht

Omdat ik in den avond zit
wordt alle blauw om mij zoo wit.
Al wat ik heden heb gedaan,
komt door dit wit-blauw nog eens aan.
Ik kan het rustig laten gaan.
Al wat ik tot anderen heb gezegd
was blauw en wit en echt.

Herfst

Ik hoor den wind in de publieke boomen
en zie het groote roode licht van de maan
ontgoocheld en on-vooringenomen
achter de laagste takken opwaarts gaan.
Er wil in mij iets teeder musiceeren
over het schoon vergaan. Wat ik niet wil.
De dingen moeten liever maar verteeren,
zoo worden ze immers stil.

Realiteit

Over een vlakte met een platten rand
zie ik drijven een kleinen rook
en in dien rook verschijnt een hand,
maar handen heb ik ook.

Ik wacht of niet een mond verschijnt
en een woord de stilte verlaat.
Ik zie nog alleen hoe de rook verkwijnt
en ineens vergaat.

[p. 553]

 

De vlakte met den platten rand

 

komen drie jonge mannen in

 

saam met een vrouw en hand aan hand

 

en nu herken ik weer mijn gezin.

Licht

Het licht is rond en rolt naar alle kanten
de bergen op en af, de dalen door,
de wezens in en uit en langs de planten
stijgt het de boomen nen in en gaat het alles voor.
Waarheen? Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
omdat mijn handen en mijn voeten,
mijn oogen en mijn hart zoo moeten
en ik het licht nu eenmaal zoo versta.

Schemering

Het wordt reeds laat. Het licht trekt uit de rozen
en traag oog ik het na.
De boomen staand als hooge hulpeloozen
en ik voel wel, dat ik zoo met hen sta.
't Is of ik aan het uur nog raad zal vragen.
Maar wat weet dat er van?
Het leeft stom door de nachten en de dagen.
en is noch vrouw, noch man.