De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 551]

Edgar Twello
Uiteindelijk rijp

Ik weet niet, wáár, wanneer ik dood zal gaan,
Noch hoe de Nachtelijke Dief mij roven
Van bij mijn liefsten zal. De Dood zal staan
Te lachen aan mijn oor, en daar de schoven,

- Groene en rijpe - tellen die ik bond
En telkens met mijn stemmingen omwonden
Heb opgetast. O heimelijk Verbond
Van Dood en Leven, wie kan U doorgronden?

De doden waren levenden als wij -
Mogen de liefsten dan mijn dood beschreien?
O God, hebt met Uw doolaard medelij!
Als vroeg of laat mijn leven gaat betijen,

Legt zacht Uw heil'ge Handen op mijn hoofd,
Mij innig-strelend als een volrijp Ooft.