De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 472]

Jan Vercammen
Besef

Onafgebroken tast de breede wind
naar spleten in mijn lichte rust,
die niet tot slaap gedijt en waar een lust,
een onbekende, vrijen toegang vindt,

als bijen in de bloem der bleeke nacht
met open hart en diep als een ravijn,
die bij de bron der woorden moet ontloken zijn
en tevens van vergeten en herdenken slacht.

Uw adem hoor ik en het onbekende slaat
met koele droge vlerken als een metronoom
verloren aan den zelfkant van een droom,
die te beginnen wacht en te verzinken staat.

Uw bloed vloeit helder in het donker spoor
der vluchtende planeet, haar zingend achterna,
en als ik ademloos haar weg te raden sta,
dan weet ik niet, dat ik haarzelf verloor.

Uw adem en uw bloed zijn zuiverder geluid
dan van de klokken, die de nacht verzwelgt.
Wordt in dit diep besef mijn schuld gedelgd,
of wordt alleen haar stage groei gestuit?