De Gemeenschap. Jaargang 14

Hagel

Rechten van tegenstanders

Het is in eens iets té geprikkeld stukje ‘mozaiek’, dat de redactie van het Vlaamsche weekblad ‘Elckerlijc’ (no. van 30 April j.l.) door een van haar medewerkers - een anonymus - een aanval laat doen op de Kroniek ‘Uitzicht’ uit het jongste Maartnummer van ons maandblad.

Het heet in bedoeld stukje: niet naar onzen zin te gaan in Spanje, omdat de rooden klop krijgen! Zulks zou op ons humeur werken, naar deze kenner van het gemeenschappelijk gemoed onzer redactie beweert; daaraan de conclusie verbindend: dat wij een beetje meer ons fatsoen moesten houden! Wat is de zaak? Wij zouden verbolgen zijn, omdat de katholieke pers geen ruchtbaarheid heeft gegeven aan een schrijven van den rooden Spaanschen gezant in Den Haag. (Men bedenke hierbij, dat er

[p. 256]

geen andere is en dat Z. Exc. katholiek is! zoodat de toevoeging ‘rood’ den Elckerlijc-man om bepaalde redenen blijkbaar bijzonder lief moet zijn geweest!) De man vergeet aan te toonen, dat deze verbolgenheid ten onrechte tot uiting kwam in onze Kroniek; hij laat de katholieke pers wijselijk voor wat ze is.

Maar minder grappig is, dat hij het eenige citaat uit onze Kroniek, waarop hij zijn aanval baseerde, verminkte, om niets sterkers te zeggen! Nu doen onze tegenstanders dit wel vaker, maar dat zulks thans in een Vlaamsch, Katholiek, en hoogstaand weekblad geschiedde, dwingt ons aandacht af. Temeer daar slechts weinige Vlamingen den juisten tekst onder de oogen krijgen en de meerderheid dus af zal gaan op het ‘verminkte’ citaat.

Wij lieten nml. den Spaanschen gezant niet verklaren, zooals dit in ‘Elckerlijc’ wordt voorgesteld: dat het republikeinsch stelsel in Spanje niets te maken heeft met het communisme, en zelfs ‘gezien de hechte basis van zijn politieke samenstelling, nooit in een communistisch stelsel kan worden omgezet’.

In onze Kroniek staat alleen dit ten aanzien van het republikeinsch stelsel in Spanje: ...‘een stelsel, dat niet communistisch is en dat op normale wijze (spatieering van ons, Red. Hagel) nimmer in een communistisch stelsel kan veranderen, omdat de hechte basis van zijn politieke samenstelling zulks belet...’

Wij hebben nog juist zooveel meer vertrouwen in ‘Elckerlijc’, dan in andere organen van de ‘katholieke pers’, dat wij meenen een rechtzetting volgens den juisten tekst, in het weekblad te mogen verwachten.

Het slot van het stukje in ‘E’ is helaas van een allooi, als men tot heden niet in het weekblad aantrof. Het luidt als volgt: ‘Deze verklaring (bedoeld wordt hier de verminkt weergegeven verklaring van den Spaanschen gezant; Red. Hagel) kunnen we echter nog nemen voor wat ze waard is; maar dat de redactie van een katholiek tijdschrift haar zegel hecht aan deze verklaring en er zelfs St. Ignatius bijhaalt om de goede trouw van den rooden diplomaat te huldigen, dat is een beetje kras.’ Zulk een opmerking lijkt ons: niet erg intelligent, maar we zullen ons wel wachten, te vervallen in de fout die de mozaiekschrijver in ‘Elckerlijc’ maakte: geen recht te doen wedervaren aan de inzichten van menschen, die anders, zelfs minder intelligent denken. Al stelt deze houding ons in dit geval bepaaldelijk voor de noodzaak: het stukje mozaiek verder maar te laten voor wat het waard is.

A.J.D.