De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 135]

A.J.D. van Oosten
Klein carnaval

I

Begin

Hier wint weer nieuwe vreugd,
nieuwe tragiek dooreen
wie met een vrouw-alleen
vlucht het vertier der deugd,
dat door de straten slaat
- winderig en wintersch guur -
zinnendrift zonder vuur
op elks maskergelaat,
- wie met een ranke vrouw
vliedt van dit karig feest ...
waar men niet eens geneest
van 't voortkankerend berouw
achter het laatste uur,
als voerde elk roekeloos spel
ons regelrecht ter hel!
Wij vierden 't avontuur
bij een glas brandewijn
in een doorsmookte kroeg,
waar men niet nader vroeg
naar ons vreemd samenzijn.

[p. 136]

II

Confrontatie

Daar was geen doelbewust
ontkennen tusschen ons
der dingen waarop soms
plotseling 't vertrouwen rust
van wie zich, zeer bedacht,
snel hebben vergewist
op welk gebied de twist,
op welk min's toovermacht
met breuk of vaster band
elks evenwicht bedreigt;
minder door wat men zwijgt
dan doet uit onverstand ...
En op dit dwaas accoord
van eenheid zonder dwang,
heerschte dien avond lang
ons woord en wederwoord
over het luchtig spel
dat kinderen behaagt
en spotternij verdraagt ...
wie 't kent, verstaat dit wel.

[p. 137]

III

Dans

Onder muziek en licht
bleef duister ons gezicht
om 't angstgevoel, gelegen
in 't lokkend bewegen
in 't naderen tot elkaar,
dit redeloos gevaar
van driftiger toereiken,
van hulploozer ontwijken ...
tot alle schaamte en lust
zonken in 't onbewust
rondcirkelen als planeten
in banen, die Vergeten
zijn sinds het oerbegin
zijn voortstiet zonder zin,
elkanders componenten
wier strijdige elementen
door de eendere zwaartekracht
speelsch zijn tot rust gebracht
en in elkaar vergleden
voor alle eeuwigheden.

[p. 138]

IV

Cocktail

Dit nieuwgeheven glas
aan onze lippen was,
voor wij het haastig klonken
van 't laatste licht doorblonken
dat ons nog nuchter vond;
aantal noch maat bestond
meer in de dolle uren
die deze nacht mocht duren,
tot in den vollen roes
de verste grenzen woest
en schaamteloos overschreden
zijn van dit knellend heden
en ons een lichter land
verscheen achter den brand
van onze gretige oogen -
bevrijd van waan en logen;
voldoening geeft de dronk
eerst, dien men maatloos schonk:
wie niet van harte brasten
kunnen niet waardig vasten!

[p. 139]

V

Démasqué

Bij deze snelle schrik
ving 't huiverend oogenblik
ons hart op 't onverwacht
- was het reeds dag? weer nacht?
Berooider démasqué
was er niet tusschen twee
wier leven zoo gering
aan aardsche waarden hing ...
Geschonden van gelaat,
ontluisterd, desolaat,
stonden wij klein en naakt
als van den dood geraakt
in dit doorschaduwd licht,
woordenloos en ontwricht
van denken, nu de ziel
zoo aan zichzelf ontviel
dat wat door 't driftig bloed
nog werd aan 't lijf vergoed
ons dreef terzelfdertijd
tot feller eenzaamheid ...

[p. 140]

VI

Nachtlied

En na dit al: die tocht,
behoedzaam en verstolen
als tusschen droomsymbolen
hebben wij 't huis gezocht;
er was een diepe glans
van licht op alle dingen,
licht waarvan 't hart moest zingen
wit licht van trans tot trans,
een breedgespannen gloed,
snoeren van licht, gehangen
aan 't zenith, opgevangen
in waters spiegelvloed,
een sterrenzee, verstild
tot zilver in onze oogen
en waar we een voet bewogen
opwolkend snel en wild ...
Licht, licht van overal
dat stilstaand en in stroomen
is over ons gekomen
na dit klein carnaval!