De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 70]

M. Mok
Episode

Tusschen de menschen in de zomerstraat
zijn wij gegaan als goede creaturen.
Wij liepen er in vol ornaat,
gelijk aan vrienden en aan buren.

Wij lieten alle oogen rustig gluren:
de zon, de blauwe hemel en de maat
van onze voeten, en het spel der uren,
dat aan den greep der eeuwigheid ontgaat.

Kind, dat ik dit geluk maar niet vergeet,
je altijd weerzie in dat witte kleed,
bijna verbaasd om wat zoo plots ging bloeien.

En hoe de avond kwam en alles week
in deemoed en je hoofd een bloem geleek,
wegslapend in een overgroot vermoeien.

(Leo Gestel)