De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 54]

Louis de Bourbon
Verzen uit de stilte

XII

Daar ligt het dal, daarachter rolt de zee,
'k kwam langs de wanden van den berg gestegen,
mijn moeheid werd gebluscht door koelen regen,
nu zit ik hier, alleen, en zie naar zee.

'k Stond hier vannacht en 'k zag de koele maan
door 't lichte blauw der tropelijke luchten,
'k zag hoe de oeloengs langs de palmen vluchtten
en 'k was voor het eerst na maanden weer ontdaan.

Ik was ontdaan en God weet wat ik dacht
maar 't was als waren jaren mij ontvallen
of dit de tuin was van het slot in Halle
en ik, met dekens rond mij, in den avond lag.

Ik gaf mijn vriend, dien ik verloor, een hand,
ik hoorde moeder roepen uit de kamer
en 'k zag hoe vader met den houten hamer
de paaltjes vastsloeg van mijn tent aan 't strand.

Hoe kon ik, daar beneden in de stad,
al deze dingen maandenlang vergeten,
hoe kon, zonder herinnering en geweten,
ik daar voortleven in die vreemde stad?

Hoe kon ik niet meer denken aan de zee,
die altijd weer haar blijde rol kwam spelen,
die, op het schilderij van mijn verleden,
de lichtpartijen naast de schaduw streek?

[p. 55]

 

Nu zie ik duidlijk hoe mijn leven was:

 

van droomend kind gegroeid tot stillen dweeper,

 

tot schuchtren man, maar op de keper

 

het kind gebleven, dat het vroeger was.

 

 

 

En daarom ook vermoeid tot stervenstoe,

 

zich krommend onder de tallooze slagen

 

des levens, welke de anderen verdragen,

 

zich wanend in de kennis van het waartoe.

 

 

 

Waartoe, waartoe? Mij is het onbekend,

 

al weet ik dat beminnen en gelooven

 

één oogenblik de pijnen kunnen dooven,

 

maar nooit voorgoed, want altijd komt een end.

 

 

 

Aan alles komt een end, aan 't oogenblik

 

en aan de som van alle oogenblikken,

 

de engel der geboorte hoort al 't snikken

 

des stervenden, ziet zijn benauwden blik.

 

 

 

En dan? De kou? Of 't groot en laaiend vuur?

 

de klamme geur van de millioenen dooden?

 

Of niets meer? Niets dan liggen onder zoden?

 

wegrotten in den schoot van de natuur?

 

 

 

Het kan gebeuren, iedren dag of nacht,

 

de kring wordt nauwer met den gang der uren,

 

het web sluit onontkoombaar en daar turen

 

de felle oogen van de spin, die wacht.

 

 

 

Ah, ik bemin de stilte van mijn berg,

 

die mij de rust geeft nog van jeugd te droomen,

 

van vroegere tijden, die niet wederkomen,

 

maar welker glans ik diep in mij verberg.

[p. 56]

 

Dit zal mijn troost zijn tot aan 's levens end,

 

dat ik een kind ben van de diepre tijden,

 

dat in mijn bloed de duizend ruiters rijden

 

met lans en zwaard naar 't ver Jeruzalem.

(Ad. Selhorst)