De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 566]

Jan Vercammen
Voortaan

Zal mij voortaan genoegzaam wezen
wat ik bezit? Zal ik van gulzigheid
gezuiverd zijn en eindelijk genezen
van vrees om wat ons verder scheidt?

Heb ik uw adem niet, die heeft gezongen
als in een riet de wijzen van uw bloed?
Vergeet dan, wat ik heb bedongen
en niets als uw vergeten is mij zoet.

Ik heb in mijn doorrilde handen
uw enkels, uwe heupen en uw hals;
ik heb uw oogen als de vuren branden,
des najaars met de schijnen des kristals.

Ik heb een avond in April: de tijen
luwen en gij hoort den nachtegaal,
gij voelt de haast der al te late bijen
als zwarte lijnen op de lucht als staal.

Wat helder is en zoet in uwe tranen,
wat zout en zilver in uw lach,
verroerloosd als de rust der zwanen
op steeds-herweven rimpel-rag,

is mijn bezit. Ik heb daarbij gestolen
wat in uw oorschelp ruischen bleef
van mijn berouw om zonde en dolen:
ik heb verdreven wat mij dreef.

En uit die dagen der Ardennen
blijft nog uw hartslag mij geheel:

[p. 567]

 

hoe zong hij in den geur der dennen

 

met echos in uw rilde keel.

 

 

 

Maar zal mij voort genoegzaam blijven

 

dit menigvuldige bezit?

 

Of zal nog in mijn bloed beklijven

 

het ritme van den laatsten rit?

(Paul Joostens)