De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 564]

Rene Verbeeck
Uit: De dwaze bruid (1935)

Ik zong, was ik het water van den stroom:
mijn schip, gij zijt mijn vleeschgeworden droom,
het woord dat mijne lispellippenmond,
langs d'oevers buitend van de reis, niet vond,

om van de reis het raadsel te verklanken:
een wereld heel en gaaf om zijne flanken
te bespelen, klaar en donker als een sage
in mijnen moederstroomenschoot te dragen,

u blij te leeren dansen met de zon,
u 't groene lied te zingen van mijn bron,
het lied dat u door alle kimmen draagt
en wild uw boeg door sterrenbeelden jaagt

over een duister diep, waar mijn sirenen
voor altijd u met mijnen schoot vereenen
en u tot hun verklaarden waanzin nooden
Ophelia en vele lieve dooden.

In 't lage land waar Gorter fluit,
wat zal mijn leege handen vullen?
ik zwijmel door een schoon geluid,
waarin zal. ik mijn naaktheid hullen?

ik loop de regenbogen langs
en glijd door groene zalen, onder
den spiegel waar de zon op danst,
ik dwaal van wonder uit in wonder,

[p. 565]

 

maar welk zal mij geheel vervullen,

 

zoo zwaar en eivol dat voorgoed

 

mijn stortbeekbeenen rusten zullen,

 

mijn bloed zal fluisteren tot mijn bloed

 

 

 

dat het den zin gevonden heeft

 

van dit verrukt en duizlend kringen,

 

waar het begin in 't einde zweeft

 

van dezen toover aller dingen?

 

 

 

mijn mingerief is van de wereld,

 

- ach lieve, lieve Moedermaagd -

 

die door mijn zinnen feestlijk dwerrelt

 

en waar een vreemd verdriet door vlaagt...

(Edgard Tijtgat)