De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 560]

Marnix van Gavere
Svitkin

Onze kennismaking, Svitkin,
Was kort en koel:
No. 413, schreef ik,
Uit 't krijgsgasthuis van Hoogstaden,
Soldaat, onbekenden graad.

Doch toen las ik verder
Op uw bijgeleide-blad:
Rus,
Gekwetst aan 't hoofd,
Spreekt sindsdien
Enkle, verstaanbare zinnen,
En dan iets vreemds, iets
Waar men altijd ‘ja’ of niets op antwoorden durft ...

Tweede paviljoen,
Derde bed, wees ik aan.
Svitkin, sigaret?
Hij peilde mij met wegenden blik,
En ‘bon camarade vous’
kwam van diep naar boven.

Wij vonden daarna in blikken
En gebaren
Een taal;
Wij zochten en hielden vast aan woorden
En maakten ze tot een geheimzinnig bezit.

Er kwam weer licht in zijn oogen.
Zijn gang werd hoog en recht.
In zijn hoofd ontploften bijna geen sterren meer.
Svitkin fleurde weer op
En verliet zijn doem en stilte ...

[p. 561]

 

Toen rees de dag,

 

De dag dat hij gaan wilde naar Rusland,

 

Dat ver daar lag

 

En schoon,

 

Lijk alles in een pas begonnen droom,

 

En hij ging ...

 

 

 

Trein. Dantzig. Boot.

 

 

 

Trof het lood hem sindsdien?

 

Leeft hij nog Svitkin? ...