De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 559]

Albe
Aan mijn cherubijn

Gij woogt mijn leed met goud,
mijn jubel met zwaar zilver,
van wat ik thans nog overhoud
rest mij een waardeloze schilfer.

Mijn weerglans is een valse schijn
van bleke en koude stralen
en tussen grauwe ertsen kon ik zijn
het eêlste der metalen.

Als een ontwaard kleinood
ontviel ik uwe handen,
geen zon die mij doorschoot
vermocht een glans te ontbranden.

Ach, slijp slechts één facet
weer vlammend rein
opdat ik toch een luister bijzet
in uw schitterend schrijn.