De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 420]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Ik zie de geestesspeling van
een kinderlijken timmerman,
wanneer ik door den morgentijd
voorbij die lage tuinpoort rijd.
Het zijn geen leliën, het is
geen anemoon en geen narcis;
het is geen tulp, het is een kelk
van hout en okerig wit, maar welk
een hulde aan die bloemen saam
door dezen timmerman zonder naam.

Er is hier een zode, die schooner is
en langer klaar tegen de duisternis.
Waarom moet ik hier zoo blijven staan
en kom ik zoo noode hier vandaan?
Schouw ik hier het gras in zijn schoonst gelaat
en zijn er geen menschen van dit formaat
of vogels, die passen bij zulk een pluk
van halmen zonder vreemden druk?

Het kind is al vier jaren oud.
Het heeft een penseeltje en een potje met goud
en vraagt naar boterbloemen.
Bloemen en boter waar het kind zoo van houdt.
Ik kijk naar de onderste kinderlip,
daar blinkt in het vochtig rood een stip
van het licht als een boeken-ster.
't Geluk van de keuken is niet meer ver.

[p. 421]

Stilte

 

Ik zit in de stilte en kijk niet uit.

 

Ik wil de stilte hooren

 

en al wat er binnen zonder geluid

 

wordt geboren.

 

't Is wonder, dat het niet donkerder wordt,

 

waar de avond is aan 't vallen.

 

't Is of het licht wordt opgeschort

 

in een waaier van getallen.

 

Ik had in de stilte muziek verwacht

 

en daar glijden nu de zessen,

 

die drieën en vieren in hun eigen dracht,

 

als ongewenschte danseressen.

Er schrijdt een jonge vrouw naar het veld
en dat doet mij nog altijd zoo'n wild plezier.
Ik weet het, mijn stormen is uitgeteld,
maar het is toch zoo'n innig-diep dier.
Ach, koren, zon en alles wat brandt!
Ach, kleuren van bloemen en geuren van 't land!
Daar ga ik nu als een verteederde man,
die de pracht van dit leven haast maar neuriën kan.

Een jong mensch slaapt, maar 't is alsof
hij luistert naar de zon en in het dof
gelaat gaat de glans van zijn lippen op en neer.
Ik kijk naar den gravures aan den wand,
en voel me niet bij een dier, maar bij een heer.
Ik ga en groet zijn slaap vlug met een hand.

[p. 422]

Avondrood

 

Er komt een rood over alle dingen

 

en de vruchten, die op de velden staan,

 

missen den wind om over de stilte te zingen

 

en hun reuk doet mij nu zoo bitter aan.

 

Al mijn jaren ben ik kind gebleven

 

en ik wil ook verder zoo blijven leven,

 

maar zal het gaan?

De morgen staat vol jonge boomen
en onder de lucht ben ik alleen.
Waarom ben ik eigenlijk hier gekomen?
En waar ga ik eigenlijk heen?
Is dit ook eigenlijk nog van noode,
of ik nog ergens kom vandaan
en van en voor wie zou ik zijn de bode
met nog ergens heen te gaan?

Het is een reuk
tusschen die van een vrouw
en de eiken banken van een middelbeuk.
Hij lijkt zoo sterk en trouw
en leunt zich moeizaam aan die bonte kleeren.
Maar diep in zit tabak
en daarom klopt een hart heel zwak.
Dus is het toch een reuk voor heeren.

[p. 423]

Ik luister dus tusschen de gele brem

 

Achter de Dood

 

staat glas-in-lood

 

en daar zit van 't begin

 

licht van den Hemel in.

 

Ik mag niet raken aan de ruit,

 

als een kind, dat alles weten wil.

 

Doe ik het toch, dan is het uit

 

en wordt het op aarde rond me stil.

 

Doch er is nog een stem.

 

Ik leerde steeds: zij is van Hem,

 

die staat van glas-in-lood

 

achter de Dood.

 

Ik luister dus tusschen de gele brem.

Zij voelen zich zoo als ik mij voel.
Zoo gaan zij naast elkander
en achter hen komen de kinderen aan
en het een kijkt in het ander.
Waar komen vader en moeder vandaan
en waarom moeten wij achter hen gaan?
Vader had eens een nimbus om zijn kop
en moeder nu een hoed van speelgoed op.

Ik heb mijn moede oogen
van gisteren maar weer meegenomen
in den nieuwen dag.
Ik kon er zoo moeilijk zonder komen,
na wat ik zag.
Al valt het licht ook op den rand van mijn hoed,
die schemer doet mijn oogen niet meer goed.
Er is wat anders met den zonneschijn,
ik kan er soms zoo moeilijk nog kind bij zijn.

[p. 424]

Stadsgezicht

 

Een jonge dame draagt haar lippen op haar mond

 

en uit de straat treedt zij zoo op het plein.

 

Zijn dit de lippen, die haar vader bij haar moeder vond,

 

in 't klein?

 

Of heeft zij ze genomen uit een doos

 

van onder een goud-gebiesde rose roos?

 

De jonge dame blijft maar gaan

 

en haar lippen gaan nog voor.

 

Ik mag op straat niet dom zijn en niet blijven staan

 

en ga dus door.

Om den rug van den vogel, die daar zit op dien tak
wordt de zon zoo klein
en haar licht zoo zwak.
Eigenlijk stroomt uit haar wezen maar een fijn
lamplicht en is haar formaat
voor mij en dien vogel een lamp van de straat.

Ik zie een straat en luister naar een brief,
gelezen door twee meisjes achter me in het gaan.
De jongen nam zijn pen en schreef zijn grief,
maar 't meisje wil 't nu eenmaal niet verstaan.
Dat andere beseft iets meer en het herkent
den jonkman, die zich reeds heeft afgewend.

De bloemen en planten vragen niet
van wie ik kom en of ik ben
gezonden door de koopers van een lied
of al hun soorten ook persoonlijk ken.
Zij voelen enkel, dat iemand bij hen staat,
die grooter is en neemt veel licht,
maar voor het type van zijn liefde en haat
missen zij het gezicht.