De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 390]

[Gedichten van Johan de Molenaar]

Johan de Molenaar

Wiegeliederen voor mijzelf

(naar Klabund.)

O, ik lig zoo wijd
buiten ruimte en tijd,
in de zon lig ik zoo stil en wit.
Sneeuw bekranst mij licht,
'n hemel mijn gedicht,
en de bosschen luid, en stil, en wit.

Uit de diepte stijgt
blond een hoofd en neigt
als een lieflijk spook zijn lokkenpracht.
't Meer is enkel ziel,
sneeuw is enkel ziel,
alles ziel, - o zon, wat hebt gij kracht!

Als 't nacht is dwaal ik verre,
één onder vele sterren.
De gouden broeders wachten
mij op, de stralend zachte.

De eerste zegt den tweede:
geleid uw broeder teeder -
De tweede zegt het velen
met glans mij te omspelen.

Zoo schrijd ik in 't gewemel
der sterren door den hemel;
glimlachend dwaal ik verre,
één onder vele sterren.

[p. 391]

Johan de Molenaar

Uw aangezicht ...

(naar H.v. Hofmannsthal.)

Uw aangezicht met droomen gansch beladen.
Ik zweeg en zag U aan met woordloos beven.
Hoe steeg dat op! Dat ik mij eenmaal reeds
in vroegre nachten aan de maan gegeven

had en aan 't àl te zeer beminde dal,
waar op de leege hellingen verspreide
en maagre boomen stonden en daartusschen
de lage kleine nevelwolken gingen

en door de stilte heen de altijd frissche
en altijd vreemde zilverwitte waatren
liet ruischen de rivier - hoe steeg dat op!

Hoe steeg dat op! Want aan al deze dingen
en hunne schoonheid - ach, van vruchten baar -
gaf 'k mij in overgroot verlangen gansch,
als nu bij dit aanschouwen van Uw haar
en, tusschen Uwe wimpers, deze glans!