De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 313]

Bert Bakker
Begrafenis aan de Hardangerfjord

Wij hebben Sigurd Haugen in zijn graf gelegd -
vanmorgen, toen de boot voor Ulvik langs kwam varen -
Wij waren met ons achten, want het weer was slecht.
Maar ik wil wat gebeurd is, in dit vers bewaren,
om wat boven zijn groeve is gezongen en gezegd.

Wij droegen, twee aan twee, zelf Sigurd Haugens baar -
de kist bedekt met een wit kleed en late rozen -
over het pad der kerk tot voor het rouw-altaar,
en hebben toen ontroerd een stoel gekozen
en spraken niet, maar wisten van elkaar

hoe in dit uur ons aller hart genas
van hoogmoed om 't vermeend bezit van 't leven.
Want Sigurd Haugen, toen hij aan het roeien was,
was plotseling aan de riemen doodgebleven,
zooals men 's avonds in 't Hardanger Volksblad las.

En toen wij zaten, heeft de predikant, die Olav Rüsen heet,
een hoofdstuk uit het Evangelie voorgelezen,
wat ik niet kon verstaan; maar uit het witte kleed
was het of Sigurd Haugens hand bevestigend kwam gerezen;
en dat was iets, wat ik niet meer vergeet.

En toen dat uit was, zijn wij opgestaan
en hebben wij de baar naar buiten moeten dragen.
En Olav Rüsen is ons langzaam voorgegaan,
voorbij den kerkmuur en voorbij de uitgebloeide hagen
uit de onrust en 't rumoer der levenden vandaan.

[p. 314]

 

En toen wij Sigurd Haugen in zijn graf hadden gelegd -

 

de boot voor Ulvik kwam juist langs gevaren -

 

heeft Olav Rüsen het ‘Onze Vader’ opgezegd.

 

En wij, die met hem om dat graf verzameld waren,

 

hebben het woord voor woord hem nagezegd.

 

 

 

Op een klein kerkhof, in de diepe bocht

 

van de Hardangerfjord, hebben wij toen gezongen

 

van het Lam, dat voor zondaars den dood overmocht.

 

En dat lied is toen door de wolken gedrongen

 

en heeft zich een weg tot den hemel gezocht.

 

 

 

Zoo hebben wij Sigurd Haugen in zijn graf gelegd -

 

vanmorgen, toen de boot voor Ulvik langs kwam varen -

 

Wij waren met ons achten, want het weer was slecht.

 

Maar ik wil wat gebeurd is, in dit vers bewaren,

 

om wat boven zijn groeve is gezongen en gezegd.

(Charles Eyck)