De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 312]

Jan H. Eekhout
Harmonica

Zoo stil en zacht zijn je zwarte
oogen, zoo groot en diep
alsof ze 't heelal bevatten
en God Die ze schiep.

Geen sterft aan liefde of berouw,
men sterft aan leven,
den honger voorbij elke vrouw
als gij eenzaam gebleven.

Weinig heb ik - ik heb slechts een hart
en dat hart weegt zwaar
als de aarde en dat hart is zwart
als de aarde - Heer, doodt het maar.

Vannacht zag 'k mijn moeders handen
en daarin wat kruimels grauw brood;
Eet dit nog, zei haar stem, 't is het laatste
wat mij rest van mijn hart, ik ga dood.

Waarvan zingt de harmonica?
Dat het waarste geluk ons ver is,
verder dan alle zeeën meten,
verder dan gindsche ster is.

(Uit: HARMONICA, een reeks strofen in voorbereiding.)