De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 296]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Het is de roode een van Karel 1.
Het is de roode een van 't Nieuwe Jaar
en mooier zonder blauwe biesjes er om heen
en wat me denken doet aan een sigaar.
De zon vercijferd in een roode lijn.
Ik ben wel vader, maar dit is toch schoon:
òf zulk een vermiljoenen Een te zijn
òf wel te hebben zulk een Een tot zoon.

Ik wil wel vertrekken uit het groen
om mijn oogen voor eeuwig dicht te doen,
want zoolang ik die oogen open houd,
gebruik ik ze toch maar stout.
Ik vraag nog alleen de verzekering,
dat de eeuwigheid weze een ander ding
en ik daar weer niet door een groen moet gaan,
als waar ik daareven kwam vandaan.

Daar staat de nacht weer onbeheerd
met al zijn lichten.
De menschen hebben nog niets geleerd
aan elkanders gezichten.
Zij hebben maar andere kleeren aan
om een andere schaduw te kunnen gaan.

[p. 297]

Onrust

 

Er is een weide in het bosch

 

en daar is een stille

 

vergadering van bloemen,

 

die geen insecten meer willen.

 

Weg wil ik er ook wel wandelen

 

om naar een breed dal te gaan,

 

waar tusschen de korenvelden

 

nog een huis in het wit zal staan.

 

Ver van den bruinen baksteen

 

van den nieuwen tijd!

 

Dicht bij den rooden tulband

 

van een wiedende meid!

Al wat zich zelf plant moest ik nu kunnen planten
en dan den héélen, langen dag.
Over de weiden gaan met spoedende hand,
zaad zwaaien over de waterkanten
en zachtjes zingen: al wat ik nu plant,
plantte zichzelf tot voor kort
en dan den héélen, langen dag.
Maar al wat ik dezen dag heb gedaan,
is niets bij het licht van zon en maan
en ik wacht nog af, wat het wordt.

De klaver komt in zijn paarse bloemen
en de lucht wordt violet.
Ik begin de dingen van den nacht al te noemen
en citeer als laatste het bed.
Het bed is de sonate van den nacht.
In de vorming van geest en stof
wordt niet genoeg aan het bed gedacht,
aan het fijne bed voor den mensch zoo grof.