De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 155]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Het breede rhythme valt de leegte binnen,
die hier wijlt op het heuvelplat.
Ik zit alleen en weet mijn zinnen
steeds minder genegen naar de stad.
Maar dezen wind behoef ik evenmin en
ik wilde hier zijn met de zon alleen,
jaloerschelijk alleen en anders met geen.

Ik ben een man van 't gedempte licht,
al zie ik de zon zeer gaarne staan
met haar blauwen bal in het vergezicht,
als een intense maan.
En daarom doe ik alles zacht
en kijk ik teeder naar boom en plant,
want ik ben een man van den klaren nacht
en schemer zonder misverstand.

Ik sta aan het einde van de lucht
en zie diep in het dal,
hoe een vogel voor een vogel vlucht,
die hem toch hebben zal.
Of ik me al afwend en al zucht,
magen en honger zijn overal.

[p. 156]

Zelatrice

 

De toren van den nacht draait naar het westen

 

boven de bladeren die nog resten.

 

Er staat een meisje voor de deur

 

en vraagt met lippen zonder kleur.

 

Wat komt gij nog zoo laat geloopen?

 

 

 

Of ik van u wil groene kaarten koopen?

 

Veel liever zou ik violette mogen,

 

gij ziet toch dat 'k al slaap met stoffen oogen,

 

al komt het goede doel ook nooit te laat.

Zoo stonden de jonge boomen in
den tijd van de Primitieven.
Zoo stonden de bloemen bij mijn begin
en vooraan de madelieven.
Mijn plant wordt ouder, haar schijn wordt grijs
en ik eigenlijk eerst nu weer zoo wijs
als ik was,
toen ik zag voor het eerst het gras als gras.

(Charles Eyck)