De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 658]

Leo Boekraad
Kerkelijk Nieuwjaar¹⁾

Wij zijn door zingen overmand
en gans met weelde overtogen;
als juichend teken van ons alvermogen
stijgt, hoog en licht, uit onze hand
een krans van nieuwe regenbogen.

God zij geloofd - uit onze mond
zoekt nu een wind de woorden
die wij, als kind, nog aan de boorden
van hemelwei en eeuwge morgenstond
gezongen hebben: gouden koorden

waarmee God zich aan ons verbond.
Hij wil ons in de wereld waaien,
als zaden werpen in de grond;
aan Hem de oogst, de rijkdom van het maaien
- het is Zijn lust en wij zijn mee gewond. -

De klaarte die Gods Licht ons schiep
zullen geen nevels overwinnen:
dit is het goed en glorievol bezinnen
voor een klein hart, dat ooit ontliep
de stuwing van Zijn Bloed en Zijn beminnen.

1) Dit gedicht is het laatste van een cyclus: ‘De laatste Mens’; zijn titel daarin is: ‘Reflex’.