De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 566]

Bert Bakker
Méditation triste

Voor M. Björnson

Met u - o, groot en grondeloos herdenken
voor mij, die in dit uur uw laatsten brief herleest -
ben ik tezamen en ben ik alleen geweest;
met u, die mij uzelf heeft willen schenken,
zóó aarzelloos, zóó zonder te bedenken
en zóó verrukt en eeuwig-onbevreesd;
tot na een herfstdag mij het driftig wenken
van uwe hand trachtte te achterhalen
vanaf de avondlijke kade eener Noorsche stad;
van uwe hand het rijzen en het dalen,
het snelle en vergeefsche, want ik had
mij van u afgewend en deed mijn oogen dwalen
over de heuveling der bergen, waar ik vele malen
met u en hand in hand geloopen had.
Maar later - en de nacht was neergekomen
en ik bevond mij slapend op het koele bovendek -
heb ik gedroomd hoe tijdens het vertrek
mijn hand zich strekte en u heeft opgenomen
en langzaam tilde over het versperrend hek.
En gij voert met mij onder maan en sterren
op den gezochten en ontdekten einder aan,
den zeer begeerden, doch voor u zeer verren
en onbekenden, die het hart in u deed slaan
en tot een angstig wachten liet geraken
op het uur, dat ge op vreemden grond zoudt staan.
Gij wildet vluchten; hooge zeëen braken
over het schip en overspoelden ons; een
vloedgolf nam u op; het water sloot zich over u heen.
O, stem der wateren, o, plotseling ontwaken.
Gij waart verdwenen en ik weer alleen.