De Gemeenschap. Jaargang 12

Hagel

Roomsche troeven.

Een zekere manie onder ons, die voortgevloeid schijnt te zijn uit de leuze, dat onze kracht in ons isolement is gelegen, heeft het heugelijke aanzijn gegeven aan de gemakkelijk befaamd geworden roomsch-katholieke geitenfokvereenigingen. Wij blijven op dit gebied vindingrijk. Wij hebben tegenwoordig ook al: ‘bridge voor katholieken’. Bridge veronderstelt een zekere selectie in zijn omgeving. Het volk en de boeren zullen het voorbeeld moeten volgen en tot het roomsch-katholieke toepen, rikken en kruisjassen moeten komen.

Wij weten niet, of die roomsche troeverij van uit Den Haag haar victorie is be-

[p. 544]

gonnen. Maar de Haagsche Brivoka - Bri(dge) vo(or) ka(tholieken) - heeft in elk geval een feestavond gehad, waarop, mag men het geestdriftige verslag in De Maasbode gelooven, de ware stemming heerschte, zoodat de avond zeer geslaagd mocht worden genoemd. Het is merkwaardig, dat het slagen van die avonden altijd van de stemming afhankelijk is. Het is bijna net zoo merkwaardig als het feit, dat die stemming altijd de ware is. De Maasbode vond het noodig van die stemming onder de kaarters roomsch Nederland kondschap te geven en daaraan de verblijdende mededeeling toe te voegen, dat de aan een klein slembod verbonden premies vlot werden gewonnen in een animo, die zóó groot was, dat besloten werd den avond nog eens te herhalen. Wij snappen natuurlijk de portee van deze Rerum Novarumkaarterij niet, als wij haar culminatiepunt zoeken in de onder de aanwezigen heerschende pleizierige stemming. Wij snappen haar nog minder als wij ons in de vraag verdiepen of koning, dame en boer zich in katholieke handen anders gedragen dan in liberale of nog verderfelijker handen en op de roomsche bridgetafel wellicht gezichten vertoonen, waarvan het hymnische ‘Roomschen dat zijn wij’ valt af te lezen. Wij snappen van dit alles niets. Wij snappen alleen, dat de goede smaak een deugd is, die ons roomsch samenzijn, om niet op zijn Borromeesch te zeggen Roomsch Nederland eerder siert, dan homogene geitjes, en groot en klein slem onder de signatuur van het kruis. Wij snappen, dat men wat meer distinctie mocht hebben tegenover het praedicaat R.K., dat voor allerlei kegel-, tennis-, dans-, pleizierreis- en bridge-enthousiasten te grabbel schijnt te liggen. Het was al 'n goed begin, als de openbare ophef van deze pretmakerijtjes om wille van het praedicaat R.K., uit de Rijke Roomsche leven-rubriek onzer dagbladen achterwege werd gelaten.

Nog iets uit het rijke Roomsche leven.

Pastoors, die hun gironummer vet laten drukken in advertenties voor hun goede zaak, zijn geen bepaalde uitzondering. Men zou hierin tot wat mat een zelfbeheersching willen adviseeren, als men de advertenties leest, die een Rotterdamsch Theresia-pastoor in een van de koop-geen-breukband- en Fosters Nierpijnpillen-advertenties afgekeken stijl met de noodige Stel-niet-uits en Doe het nu's in het dagblad De Maasbode liet afdrukken ter aankondiging, dat het lidmaatschap van zijn Threresiabroederschap den waarlijk scherp concurreerenden prijs van slechts - sic - zestig cents kost. En na dien spotprijs vermeld te hebben, somt hij in een waarlijk onvervaarden reclamestijl op, wat men voor die zestig cents allemaal krijgt:

‘Wat een voorrechten krijgt u niet! Zooals vele aflaten, drie H.H. Missen na overlijden, enz. Vraag om inteekenformulier, waarop een en ander uitvoerig staat vermeld. Wacht niet. Doe het nu!’

Wij hebben wel gewacht en het niet nu gedaan. Niet, omdat de pastoor niet toch voordeeliger is. Maar omdat in het algemeen de verregaande smakeloosheid ons tegen de borst stuit, zóó H.H. Missen, aflaten en het ondoorgrondelijke enzoovoorts, tot reclamepremies geannonceerd te zien in de rubriek, waar L.I. Akker, Wybert en de Gedézalf dezelfde plaats krijgen voor dezelfde weinig discrete terminologie.

R.D.G.