De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 514]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Een wilgentak slaat op de aren
en beiden ruischen dan uiteen.
Had ik korenbloemen in mijn haren,
ik ging tot beiden heen.
Samen met wilgen en koren te staan
in de wisselingen van zon en maan
en elkander dan zachtjes te slaan.

Er speelt nog een witte gedachte
tusschen de bladeren en de maan.
Ik lig nog op iemand te wachten
om samen een droom aan te gaan.
In droomen staan dingen geschreven
en andere dingen gedrukt,
die in het eenvoudige leven
mij nooit zijn gelukt.

De bloemen hebben de insecten verleid
en nu zie ik ook daar een oneenigheid
en in die twee koppen, zoo groot als een speld,
is ieder zijn eigen held.

Buiten roept iemand op iemand
en zoo-alleen roept op zoo-alleen:

[p. 515]

 

is er hier dan niemand

 

anders! Is er nog maar geen!

 

Is in 't stroomen van de zon

 

dan geen leven meer dat vloekt!

 

Zijn dan de gezichten van carton

 

en in cartons geboekt!

Ik ben al lang een man zonder geweer,
maar voor het huisnummer van het licht
wandel ik op en neer
met een gezicht vol plicht.
Het licht heeft nog altijd nummer zeven.
Zoo ga ik op en af en slaap heel even
en ik weet, dat mijn bevriend gelaat
morgen weer voor nummer zeven heen en weder gaat.

(Charles Eyck)