De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 495]

Louis de Bourbon
Vier verzen uit de stilte

Nu leeren mij de stille avonduren
dat eenzaamheid de prijs is voor 't geluk
een zware prijs voor wat men slechts kan huren
voor kleine tijden en zoo: stuk bij stuk.

Maar de verlangens leven immer verder
ook in de eenzaamheid en de herinnering,
en ik ben bij hen als de moede herder
naar wien zij zwijgend luistren als ik zing.

Ga voort, o leven, laat Uw trager jaren
aanvangen nu ik moe en eenzaam ben;
't geluk, waarvan wij eenmaal koning waren
geef ik aan u en u, o kinderen, die ik ken,

die na mij in dit trotsche rijk gaan spelen
van jeugd en liefde's gullen overmoed,
het is een prachtig spel, doch zie, er zijn niet velen
die weten, hoe gij 't prachtig spelen moet.

Want leeren zullen u de stille avonduren
dat eenzaamheid de prijs is voor 't geluk -
een zware prijs voor wat niet lang kan duren
maar die ik graag betaal voor ieder stuk.

Uiteengegaan, doch niet gescheiden,
en aangemaand door ieder ding,
bloeit in het hart van elk van beiden
de bloem van de herinnering.

[p. 496]

 

En tusschen nacht en ochtendgloren

 

gaan zij tezamen, hand in hand,

 

en loopen in den droom verloren

 

als in een schooner vaderland.

 

 

 

Het land der droomen is niet grooter

 

dan het verloren paradijs,

 

maar eens, dan vindt de goede dood er

 

het vreemde, prachtige paleis

 

 

 

dat nimmer wordt op d'aard gevonden

 

en nimmer in de werkelijkheid,

 

maar waar, verstrengeld en verbonden,

 

zij woonden buiten oord en tijd.

Als de avond koeler wordt,
als het licht vervloeit,
zing, omdat gij moeder wordt
zing om al wat bloeit.

Leg de handen in uw schoot,
voel het leven aan;
daarom is het leven groot
wijl wij nooit vergaan.

Zie, de nacht daalt om ons heen,
ergens vaart de maan,
die ons menigmaal bescheen
aan het zomerraam.

Nog is uw omarming zoet,
vrouw, die tot mij neigt:
daarom is het leven goed
Spijts de dood, die dreigt.

[p. 497]

IV

 

U zal ik nimmer, nimmer derven,

 

hoe Gij ook heet en wie Gij zijt,

 

Gij zult in mij en ik in U niet sterven,

 

o brand, o pijn, o bittere heerlijkheid.

 

 

 

Als al mijn leed zal zijn vergeten

 

en al mijn lief zal zijn vergaan

 

als niemand meer mijn naam zal weten

 

en op mijn graf de teeknen staan

 

 

 

van het verval: verwelkte bloemen,

 

als avondwind de boomen roert

 

van het park, waar ik den naam mocht noemen

 

van haar, die thans mijn hart vervoert,

 

 

 

dan, als ik van de aard' verstooten

 

en naakt tot op mijn ziel zal zijn,

 

dan houd ik U in mij besloten

 

en nimmer zal ik eenzaam zijn.

 

 

 

U zal ik nimmer, nimmer derven

 

hoe Gij ook heet en wie Gij zijt

 

Gij zult in mij en ik in U niet sterven

 

o brand, o pijn, o bittere heerlijkheid.