De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 352]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Boven de rijen woningen voor één gezin
hangt een maan van tin.
Twee schoorsteenen staan er naast
in dit stadsstuk, nu zonder haast.
De sterren hebben den nacht vergroot,
hun diepste licht is hier rood,
en voor de huizen zingt een hééle stam
het verhaal van een geroofde boterham.

't Is nacht. Ik heb weer donkere beenen,
maar de slaap ligt al aan mijn zij.
Waar zou ik overigens heen en
wie loopt door den nacht met mij.
Ik heb geen nachtelijke vrienden
en ik woon maar heel alleen
met eenige onverdiende
sympathieën om mij heen.

De vrouw is een wezen met een ster.
De man een ding met een duistere handschoen om.
Zij zegt wat: het loopen is me te ver.
Rijd me dus en de man is alweer zoo dom.
Is er in dit leven dan geen keus?
Hij heeft toch een handschoen en zij een neus!

[p. 353]

Jazz dans la nuit

 

De nacht trekt langzaam langs het raam

 

voorbij. Een gloeiende kattekreet

 

met een caricatuur van een mannennaam

 

scheurt het gevoelige donker breed.

 

Een ernstig man is er van ontwaakt.

 

Zijn droomen werden hem aangeraakt

 

op een onbeschaamde manier.

Er komt een meisje met een zwarten mond
den avond in en kijkt strak voor zich uit.
Ook ik kijk, hoe de nacht komt uit den grond
en denk aan ronde dingen en beschuit.
Terwijl ik haar verwijderende stappen tel,
vraag ik me, is zulk een mond dan altijd parallel
met een gebak? Waarom hier zulk een broos?

Grootverkeer doet zich nog in de verte hooren
om de idylle van den nacht te storen.
De vallei is stoffig en vol geruisch.
Maar vele mannen spreken, eer ze slapen gaan,
nog eens de wangen van hun vrouwen aan
over de innige dingen van thuis.