De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 186]

M. Mok
De klokkenmaker

Hier liggen de ruïnes van den tijd:
raderen, stof en leege kasten,
die eenmaal naaldscherp de seconden krasten
in 't onbewogen vlak der eeuwigheid.

Een engel houdt de vleugels uitgestrekt,
op een pendule staat zijn droom versteend,
en nimmer nog heeft hier een hart geweend,
omdat dit niet tot leven werd gewekt.

Wat puur is ligt gebroken en ontzield,
een kostbaar erfstuk, zwaar van goud en jaren,
waaruit de geest voor eeuwig is gevaren,
schoon het een glans van welstand overhield.

Alleen een wekker, nijdig, onbesuisd,
draagt bitter leven in zijn ingewanden,
een vlam die in de stilte door blijft branden,
een hamer die de eeuwigheid vergruist.

En dan een oude wandklok die de maat
der uren nog, verstrooid, terug wil vinden.
De wijzers tasten langs de plaat, als blinden
dien langzaam alle heugenis ontgaat.

En hij, de schepper van het spel der uren,
zit voor zijn bank, gevouwen en vergrijsd,
terwijl hij mij de ziel der dingen wijst,
die aan hem openging na jaren turen.

Elk instrument in zijn verkreukte hand
wordt tot een droom van diep zelfstandig leven,
een creatuur dat macht is meegegeven
te houden in een barsche wereld stand.

[p. 187]

 

Hij keurt het raderwerk, de veer, de wijzers

 

- de zwarte voren in een wit gelaat -

 

Dat hem dit alles met verbazing slaat;

 

en elke nieuwe ochtend vindt hem grijzer.

 

 

 

Soms glimlacht hij, verholen en bedeesd

 

om de armzalige goedkoope dingen

 

die men ter wereld schopt, en eensklaps springen

 

de ingewanden - en zij zijn geweest.

 

 

 

Alleen het hechte, dat na langen strijd

 

terugvalt in de stilte, doet hem droomen,

 

en achter het gespeel der uren komen

 

de vale schimmen op der eeuwigheid.

 

 

 

Veel duizend klokken heeft hij reeds doorgrond,

 

maar in een eindeloos vertrouwen

 

zal hij wat hem in handen komt beschouwen,

 

alsof hij niet den laatsten zin verstond.

(Vignet Charles Eyck)