De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 146]

Felix Rutten
Acropolis

Lycabetos, uw trotsche spits
Bestrijkt de stad der grijze daken.
Wij klimmen naar uw toppentrits
In 't morgenuur bij 't vroeg ontwaken,
Nog eer de dag geboren is,
Als de eerste zonnestralen vallen
In 't snarenveld van Pallas' hallen:
De zuilen der Acropolis.
De dag zet in en 't wonder bloeit
Voor 't staren mijner zwelgende oogen.
De bundelende pijlen vlogen
Van Phoibos' boog. De harp ontgloeit, -
En 't gulden barnsteen der kolommen,
Met rozenluister aangedaan,
Vangt - goudner naar de stonden klommen -
't Onsterfelijk canticum der Schoonheid aan.

De zee vanwaar de schaduw vlood,
Straalt - tot haar blauwen droom herboren.
Hoe glanst op haar azuur de ivoren
Ruïne: 't vroom bestaard kleinood,
Dat in zijn maten onvolprezen
De Schoonheid als gebannen hield,
Om richtsnoer ons en wet te wezen,
Waarvoor geroerd de kunstnaar knielt.
Nu ook de stad zich heft in 't licht,
Beurt zij haar handen - met haar oogen -
Naar 't heiligdom dat glans-bevlogen
Boven haar daken staat gericht,
Waar 's ochtends goud-getopte vingren,
Schoon Pallas' dienst heeft afgedaan,
Den krans van crocus en saffraan
Aldoor om de gebroken zuilen slingren.