De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 113]

DE GEMEENSCHAP

MAANDBLAD ONDER REDACTIE VAN: MR. LOUIS DE BOURBON, ANTOON COOLEN, ANTON VAN DUINKERKEN, JAN ENGELMAN, MARNIX GIJSEN, A.J.D. VAN OOSTEN EN JAN VERCAMMEN

Jan Vercammen
Liederen van Braziliaanse Indianen

Toepinamba joeg de hinde
die zoogde nog haar jong en vluchten ging.
Hij kon het jong tussen de struiken vinden,
en waar een lage tak over die struiken hing

heeft hij om 't jonge dier te pijnen zich verborgen,
dat schreeuwde en zo de hinde, opgeschrikt,
terug deed keren om het te verzorgen.
Maar Toepinamba spant zijn boog en mikt:

hij schiet, en ziet een ogenblik de brekende ogen,
maar als hij om zijn buit te rapen gaat,
bemerkt hij snel hoe wreed hij werd bedrogen
door Anhanga, die alle jagers haat,

die is van alle dieren de behoeder
en die men enkel ziet als sneeuw-wit hert:
de jager vond het lijk van zijn bloedeigen moeder
en zag Anhanga's vuren ogen opgesperd.

[p. 114]

II

 

Er is een tijd geweest,

 

dat er geen vissen in het water zwommen,

 

en de eenzaat Baiporo bad de Grote Geest

 

dat uit de golven, die zo gouden glommen,

 

hij toch iets winnen mocht.

 

Hij werd bedroefd toen hij zo vruchtloos zocht.

 

 

 

Toen plukte hij de wilde blommen,

 

die in het woud te bloeien staan:

 

hij is er mede naar de stroom gegaan

 

en heeft ze daar bij grepen ingeworpen.

 

 

 

Hij zag uit elke soort een andre vis ontstaan:

 

Hij viste, en na hem zijn broeders uit de dorpen.

[p. 115]

III

 

Blijf liggen, ringslang, blijf eens stil,

 

hier is mijn zuster, die het patroon

 

van uw lenige lijf onthouden wil

 

met elke lijn en elke tere toon.

 

 

 

Want zij zal voor mijn welbeminde

 

een rijke gordelriem bewerken

 

en als mijn lief die om haar ranke leên zal winden

 

zal zij uw schoonheid merken

 

 

 

tot eeuwig boven aller slangen

 

schoonheid uitverkoren.

(Vignet Charles Eyck)

[p. 116]

IV

 

De nachtvogel had nog nooit gezongen.

 

Een wrede vogel had bedacht,

 

hoe hem tot een lied gedwongen.

 

Zei: uw broer is dood. Geen enkle klacht.

 

 

 

Uw oom is dood! Nog geen geluid.

 

Uw vader is gestorven, riep hij luid:

 

geen enkle toon. - Uw moeder is gestorven.

 

Maar de nachtvogel zweeg als voor en na.

 

 

 

Vanmorgen is uw lief gestorven:

 

toen snikte de nachtvogel: Ha ... ha ... ha ...

(Vignet Charles Eyck)