De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 73]

Alex Campaert
Op oudjaar

De zon, die mij eens voorging, in de tijden,
toen ik een jongling was die 't leven plukte,
heeft mij reeds ingehaald en van terzijde
werpt zij een lang're schaduw, waar ik bukte.

Nu nog een wijle gaans en 'k zal het weten:
de zon jaagt mij vooruit en in mijn rug
voel ik het priemen van haar felle beten;
'k ben uitgestooten en kan niet meer terug.

Zoo zal ik gaan gelijk ik ben gekomen
en om mij zal het stil en donker zijn,
maar in het hart van mijn eenzame droomen
bloeit nu het zonlicht tot een zoet festijn.

(Vignet Lambert Simon)