De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 844]

M. Mok
Ballade der arme Godslasteraars

Kinderen, luistert, want dit is het lied
der armen, die den hemel niet begeerden,
en nachtwaarts gingen zij en wisten niet,
dat hen de vlam der eeuwigheid verteerde.

Daar ging de man en in zijn hand
droeg hij het beeld van Onzen Heere,
en maakte lachend het te schand
en juichte, tot Mephisto's eere.

En achter hem de zwarte stoet:
hongeraars, kreupelen en zieken,
geschondenen in vleesch en bloed,
dragend hun zonden als relieken.

Uitbundigen van oog en tong,
kwijlend van vreugd om hun verderven.
Nog eer de nachtegaal zijn jubel zong,
zou hun ziek bloed de steenen verven.

Voorop de man en in zijn hand
droeg hij het beeld van Onzen Heere.
Hoog stonden stammen aan den kant
en langzaam ging de nacht regeeren.

Dan kwamen zij tot aan den stroom,
daar hing de lucht in paars vervloeien.
En allen zongen: tot geen droom
zal onze zondigheid ontbloeien.

In roekeloos en wreed bespotten
vernietigen wij het geweld,
dat over lichamen, die rotten
voor alle eeuwen scheen gesteld.

[p. 845]

 

Gij, schoone aarde, wij verlaten

 

Uw heerlijkheid niet voor den dood,

 

want wij, die God haat, mogen haten

 

Hem en Zijn metgezel, den dood ....

 

 

 

Dan was er niets: een kort verstillen,

 

een wereld, die gebeuren liet.

 

Dan vingen boomen aan te trillen,

 

dan zong de storm een driftig lied.

 

 

 

Een vlaag liep haastig door de takken

 

en keerde weer en sprak verderven.

 

De leider liet zijn armen zakken,

 

het beeld sloeg op den grond aan scherven.

 

 

 

En bliksem deed de boomen kraken,

 

en donder sprak zijn zware woorden,

 

dat allen angstig zich verstaken

 

en zwijgend het gericht aanhoorden.

 

 

 

Aan stam en oever saamgedrongen

 

heeft hen des Scheppers hand gebroken,

 

ontrukte spraak den rauwen tongen,

 

sloeg met verbrijzeling de knoken.

 

 

 

Etter en bloed langs norsche steenen,

 

gesteun uit vormelooze lijven.

 

Dan stierven de geluiden henen

 

en wilde slechts de stilte blijven.

 

 

 

Totdat de regen hooge zangen

 

langs land en wateren deed scheren.

 

En in die melodie gevangen

 

verspoelde hen van d'aard de Heere.

 

 

 

In een herboren wereld hief

 

de nachtegaal zijn jubelkreet,

 

en ergens antwoordde zijn lief.

 

Een wijs, die van geen sterven weet.

[p. 846]

 

Dit is het lied, mijn kinderen, van de armen,

 

die nachtwaarts gingen en geen hemel kenden.

 

Bidt voor hen: dat God Zijn erbarmen

 

van hen in eeuwigheid niet wende.

(Vignet Judy v, Kessenich)