De Gemeenschap. Jaargang 11

[p. 810]

Jan Engelman
Tijdzang

De woorden gaan, de vuisten slaan:
zij vechten om de aarde.
Geen steen blijft op den andren staan,
geen mensch aanvaardt zijn waarde.

Maar tusschen sterren is het stil
van ingehouden woorden,
de ziel ruischt zachter dan geril
van riet aan waterboorden.

En uitgelezen is de schijn
en zonder rimpelingen
van een gelaat dat over pijn
zijn smalle mond liet zingen.

Er viel een dauw van 't hemelgras,
de os en ezel bogen
toen er een Kind geboren was
dat alles zou gedoogen.

Dit bleef bestendig voor 't gezicht
van wie maar ééns mocht schouwen
en met Zijn licht de gaten dicht
van leed en van berouwen -

terwijl die warrel-wereld bloedt
uit wonden zelf-geslagen
en alle bitter, alle zoet,
Zijn heilgen naam moet dragen.

[p. 811]

Judy v. Kessenich